Wat is het geheim dat we niet mogen kennen?

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.

‘Deed het pijn om zo te sterven?’ fluister ik.
Het blijft stil.
Ik verhef mijn stem. ‘Zeg wat!’ De wanhoop sijpelt tussen de woorden door.
Nog steeds blijft het stil.
‘Ik wil het weten voor ik sterf’, schreeuw ik. ‘Vertel het me!’
Mijn stem weerkaatst tegen de muren.

Wat een proloog! Dat nodigt zeker uit om verder te lezen en te ontdekken wat daar aan de hand is.

Natalie woont in Italië in een villa, waar ze in de buurt van het Gardameer werkt als weddingplanner. Deze villa erfde ze van haar Italiaanse grootmoeder. Ze spreekt vloeiend Italiaans omdat haar Italiaanse vader Tristano uitsluitend Italiaans tegen haar sprak. Ze is daar helemaal op haar plaats.

Wanneer ze van haar moeder Hellen hoort dat haar halfzus Tara dood is, verlaat ze de Italiaanse Lorenzo om zo snel mogelijk naar Nederland te gaan.
Tara was nog maar achttien jaar!
Ze zou zelfmoord gepleegd hebben, maar daar gelooft Natalia helemaal niets van. Daar klopt iets niet!
Wanneer ze haar spullen inpakt om naar Nederland te gaan, denkt ze er over om de vreemde ansichtkaarten mee te nemen die ze nu elke week krijgt; het is steeds dezelfde kaart zonder tekst en zonder afzender…

“Een onverwachtse stoot deed me wankelen. Een kreet onderdrukkend greep ik naar mijn schouder en keek om. De verbijstering was misschien nog wel groter dan de schrik, toen ik de man herkende die gehaast tegen me op gebotst was. De grote, ietwat lompe gestalte. Het donkere, krullende haar.
In luttele seconden viel alles op zijn plaats.”

Het verhaal wordt verteld vanuit een wisselend perspectief. Je leest over Natalia in het heden, over Hellen in het verleden en stukken uit Tara’s schrift. Later zal dat zich nog verder uitbreiden, maar dat moet je zelf ontdekken. Hellen gaat al jaren gebukt onder een groot geheim.

De auteur weet heel goed de spanning die aanwezig is tussen Hellen en haar dochter Natalia te benadrukken; het gaat echt niet lekker tussen die twee. Maar nu hebben ze elkaar toch even nodig. Zal dat nog ooit goed komen, vraag je jezelf af. Wat is er toch gebeurd vroeger, wat is het geheim dat we niet mogen kennen?

“Ik keek steels opzij naar de man die ooit mijn hart veroverd had. Zoals hij met een grimmige uitdrukking op zijn gezicht in zijn eigen wereld zat, zijn ogen gericht op de telefoon, was hij een vreemde voor me. Iemand op wie ik nooit verliefd zou kunnen worden, iemand die ik nooit als vader voor mijn kind zou wensen.
Ik slikte. Als het wel waar was, had hij een dode op zijn geweten.”

Marcella Kleine heeft een prettige schrijfstijl en de spanning stijgt gestaag tijdens het lezen over vandaag en vroeger. Het verhaal begint lekker rustig maar daarna wordt de spanning steeds verder opgebouwd. Ook de stukjes in cursief met de gedachten van Hellen over het verleden dragen zeker toe aan de spanning.
In de epiloog lees je meer over de keuze van de titel.

‘Bloedwraak’ is een meeslepende psychologische thriller, waar ik tot en met de laatste bladzijde van genoten heb.