Over identiteit, eenzaamheid, betekenis en onzichtbare banden die mensen met elkaar kunnen hebben

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.

Wat een bijzonder en intrigerend boek is 'De man die dacht dat hij dood was' van Michiel Richards! De premisse alleen al – een man die ervan overtuigd is niet meer te leven en door de stad dwaalt op zoek naar een manier om zich los te wrikken van het aardse door anderen te helpen – is origineel en prikkelt onmiddellijk de nieuwsgierigheid.

‘De man die dacht dat hij dood was’ bestaat uit twee delen:
‘De vader’ en ‘De dochter’.

Richards weet deze absurdistische insteek op een knappe manier te combineren met onverwachte tederheid en een diepere laag over menselijke connectie en identiteit. De eenzame man, wiens naam we wellicht nooit helemaal zeker weten, is een fascinerend personage. Zijn onzichtbare aanwezigheid en zijn pogingen om goed te doen, vaak onopgemerkt, roepen zowel mededogen als een zekere verwondering op. Je vraagt je voortdurend af wat er in zijn hoofd omgaat en of er wellicht meer achter zijn bizarre overtuiging schuilt.

De manier waarop de man de levens van de passanten beïnvloedt is subtiel en soms zelfs komisch. De onbedoelde gevolgen van zijn acties en de vertrouwensbanden die hij aangaat met mensen die hem als een wijze zonderling zien, voegen een interessante dynamiek aan het verhaal toe. De vraag of de man daadwerkelijk wijs is, of dat zijn gedrag slechts een projectie is van de behoeften van de ander, houdt de lezer alert.

De introductie van de dochter brengt een verrassende wending in het verhaal. Langzaam ontvouwt zich een familiegeschiedenis die complexer en emotioneler is dan de aanvankelijke absurdistische setting doet vermoeden. De meanderende structuur, zoals de uitgever het terecht omschrijft, zorgt ervoor dat je als lezer steeds nieuwe puzzelstukjes krijgt aangereikt, waardoor het mysterie rondom de man en zijn verleden langzaam maar zeker wordt ontrafeld.

Een van de grote sterktes van dit boek is de gekozen vertelstructuur. De korte hoofdstukken, die telkens het perspectief van een andere betrokkene belichten, maken het verhaal inderdaad zeer levendig en toegankelijk. Je krijgt als lezer een caleidoscopisch beeld van de gebeurtenissen en de impact van de man op verschillende levens. Deze fragmentarische aanpak verhoogt het tempo en zorgt ervoor dat je als lezer constant betrokken blijft bij het verhaal. Maar denk niet dat je dit boek ‘even tussendoor’ zult lezen.

'De man die dacht dat hij dood was' is geen doorsnee roman. Het is een eigenzinnig en verrassend boek dat je aan het denken zet over thema's als identiteit, eenzaamheid, de behoefte aan betekenis en de onzichtbare banden die mensen met elkaar kunnen hebben. Michiel Richards heeft met dit boek een origineel en ontroerend verhaal neergezet dat nog lang na het omslaan van de laatste bladzijde in je gedachten blijft hangen. Een absolute aanrader voor lezers die op zoek zijn naar iets anders dan het alledaagse.