Een meeslepende roman.

Een roman in vijf prachtige delen, waarvan elk deel begint met hoofdstuk 1.
Verteld door Edvard, geschreven in de ik-vorm.
In het eerste deel lees je iets wat ook later in het boek weer terugkomt;
'Voor mij was mijn moeder een geur.'
Een verwijzing naar de titel komt al snel in zicht: 'Mijn opa zei dat hij me ook niet meer kon vertellen, dus nam ik mijn vragen mee naar het vlamberkenbos op de heuvel achter de boerderij.'
De liefde voor hout en houtbewerking komt door het hele boek heen tot uiting. Maar ook leerde ik uit deze roman hoe hout of wat er van gemaakt is, mensen uit elkaar kan drijven of bij elkaar kan brengen.

Mooi beschreven hoe Edvard wel alles wil weten, maar zich tegelijkertijd ook wil beschermen;
'Je kunt niet iets missen wat je niet hebt gehad, hield ik mezelf voor.'
Het was ontroerend om te lezen hoe nauwgezet de beschrijvingen van herinneringen zijn. Na een wat langzame start in het boek las ik hoe Edvard stukje bij beetje dichter bij de waarheid komt. Het wordt zelfs een spannende zoektocht!
'… ik wist dat ze nu volmaakt was, de waarheid waarmee ik kon leven.'
Het teruggaan in de tijd naar 1916, naar 1943 en naar 1971 is op een prachtige manier gedaan door de auteur; twee keer naar een oorlog, de laatste keer naar een innerlijke oorlog.
Een heel meeslepende roman, die me boeide tot het einde.