Subtiel protest tegen de gevestigde orde, de tegenwoordige moraal en het hedendaagse handelen

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.

Mario Withoud heeft met ‘Dode dichters dichten niet’ een verrassend en boeiend misdaadverhaal neergezet, gesitueerd in het fictieve provinciestadje Opmere in Polderland. De lezer wordt direct in het verhaal gezogen wanneer de stadsdichter op klaarlichte dag dood neervalt voor de bibliotheek. De introductie van de eenzame en integer bevonden inspecteur Lampe, die de taak krijgt deze moord op te lossen, vormt het startpunt van een intrigerende zoektocht naar de waarheid.

"Het prettige van lijken, vindt Lampe, dat hoewel ze niet spreken,
hem wel veel zeggen."

Wat dit boek direct aantrekkelijk maakt, is de levendige schets van Opmere en zijn inwoners. Withoud weet op subtiele wijze een beeld te schetsen van een gemeenschap waar men elkaar kent, maar waar onder de oppervlakte spanningen en eigenbelang heersen. De omschrijving als een "zedenschets" is dan ook treffend. De vele personages die Lampe in zijn onderzoek tegenkomt, en die allen op een bepaalde manier met het culturele leven in Opmere verbonden zijn, vormen een kleurrijk en soms obstakelrijk pad naar de ontknoping. De auteur slaagt erin deze personages geloofwaardig neer te zetten, met hun eigen eigenaardigheden en motieven.

Juist wanneer je als lezer denkt de dader en het motief te doorgronden, weet Withoud een nieuwe plotwending te introduceren die je op het verkeerde been zet. Dit maakt ‘Dode dichters dichten niet’ tot een echte pageturner, waarbij de spanning tot het einde toe behouden blijft. Het is knap hoe de auteur de lezer continu laat gissen en de zekerheden die je meent te hebben opgebouwd weer onderuit haalt. Niet alles is zoals het lijkt...
Een ander positief aspect is de afwisseling van het verhaal met gedichten van de vermoorde stadsdichter. Deze toevoeging geeft een extra dimensie aan het verhaal en biedt een inkijkje in de gevoelswereld van Harmen Loos. Het versterkt de band die de lezer met het slachtoffer kan voelen en draagt bij aan de tragische ondertoon van het verhaal.

"Het is nog geen vijf uur in de middag, maar de inspecteur is alweer tien uur aan het werk. Rust kan hij pas nemen als deze zaak opgelost is, bedenkt hij voor de zoveelste keer."

Ik voelde al snel een connectie met zowel het slachtoffer als de rechercheur. Zowel Harmen als Lampe worden neergezet als enigszins buitenstaanders, beiden worstelend met de liefde en eenzaamheid. Deze parallelle karakterisering draagt bij aan de diepgang van het verhaal en maakt hen menselijk en herkenbaar.
Hoewel mijn recensie positief is, is het interessant op te merken dat de auteur het boek ook omschrijft als een "subtiel protest tegen de gevestigde orde, de tegenwoordige moraal en het hedendaagse handelen." Het ene sluit het andere hier niet uit.

Al met al is ‘Dode dichters dichten niet’ een uitstekend geschreven misdaadroman die weet te boeien van begin tot eind. De combinatie van een spannende plot met verrassende wendingen, de levendige setting van Opmere, de interessante personages en de verweving van poëzie maken dit boek tot een aanrader. Het smaakt duidelijk naar meer werk van Mario Withoud.