Een ontroerend verhaal over familie, liefde, verlies en het vermogen van de mens om te overleven.

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.

Adriaan van Dis neemt ons in zijn nieuwste roman 'Naar zachtheid en een warm omhelzen' mee naar een tijd en een plek die hem nauw aan het hart ligt. Het verhaal speelt zich af in de jaren na de Tweede Wereldoorlog, een periode van wederopbouw en littekens die nog lang niet waren geheeld.

De titel ‘Naar zachtheid en een warm omhelzen’ verwijst naar het gedicht ‘Wees altijd zacht voor hen die eenzaam staan’ van Adriaan Roland Holst, bij wie de auteur volgens de familie-overlevering als zuigeling op schoot zat. Dit las ik achter in het boek in een ‘Noot’ van de auteur.

De jonge Adriaan, nog maar negen jaar oud, wordt midden in deze onzekere tijd ondergedompeld in een wereld vol tegenstellingen. Aan de ene kant is er zijn grootvader, een man getekend door de oorlog en aan de andere kant is er Ommie, de vrouw die in hun huis werkt en een onverwachte bron van warmte en steun blijkt te zijn.

“Adriaan sloop naar de marmeren hal om de krant te halen. Ommie en grootvader lazen hem meestal samen. Zij aan zij, aan de keukentafel. Heel vredig, ook al stond hij vol narigheid. Adriaan zag dat graag en zat er dan naast te tekenen.
Die ochtend spreidde hij de krant voor hun boze ogen uit, over de borden en de boter heen. Ze begrepen het gebaar. Huibert las als gewoonlijk sneller dan Ommie en wachtte geduldig op haar tikje op zijn hand – het teken dat hij de pagina kon omslaan. Niks ritselde zo lekker als krantenpapier.
Pas later zou Adriaan dat ritueel begrijpen. Ook in gewoontes en gebaren zat liefde.”

Van Dis weeft een prachtig portret van Ommie, een vrouw die door het leven is gebroken maar tegelijkertijd een enorme veerkracht bezit. Zij wordt de spil van het verhaal, degene die de verschillende personages verbindt en hen helpt om hun weg te vinden. De band tussen Adriaan en Ommie is ontroerend en wordt met grote gevoeligheid beschreven.

Wat deze roman zo bijzonder maakt, is de manier waarop Van Dis het verleden en het heden met elkaar verweeft. Door voortdurend te schakelen tussen de herinneringen van de jonge Adriaan en zijn huidige perspectief als volwassen schrijver, krijgt het verhaal een extra laag van diepgang. Het verleden wordt niet alleen beschreven, maar ook geanalyseerd en geïnterpreteerd in het licht van het heden.

“Grootvader liep verloren door het huis. Ongeschoren, in een vuil hemd, zonder boord. Blind voor zijn kleinkind. Hij ontbeet met een sigaar en omarmde al vroeg de brandewijn. De vrouw van de notaris kwam warm eten brengen. Papspruitjes. Kokhalzend zat Adriaan boven zijn bord. Het zou de laatste keer in zijn leven zijn dat hij spruitjes at.”

Van Dis heeft een prachtige stijl die zowel ontroerend als humoristisch kan zijn. Hij weet de lezer moeiteloos mee te voeren naar de wereld van zijn jonge ik en laat ons deelgenoot maken van zijn meest intieme gedachten en gevoelens.

'Naar zachtheid en een warm omhelzen' is meer dan alleen een autobiografische roman. Het is een ontroerend verhaal over familie, liefde, verlies en het vermogen van de mens om te overleven, zelfs onder de moeilijkste omstandigheden. Het is een ode aan Ommie, een vrouw die haar stempel heeft gedrukt op het leven van de jonge Adriaan en die daarmee ook een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten bij de lezer.

Kortom, 'Naar zachtheid en een warm omhelzen' is een must-read voor iedereen die van hartverwarmende verhalen houdt.
Ik las het boek binnen een dag uit en heb er werkelijk van genoten!