Een spannende en realistische thriller die je niet loslaat

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.

Hallo darkness, my old friend
I’ve come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping…

(Paul Simon – The Sound of Silence)

Na het lezen van deze woorden op het voorblad gevolgd door de beschrijving van een slachting in Irak, 15 jaar eerder door het Vreemdelingenlegioen aangericht, waarin ook Alex Dubois aan deelgenomen had, was ik onder de indruk. Ik wilde meer weten!
Maar het ging verder dan Alex ooit gewild had...

Het verhaal draait om Alex Dubois. Hij is een meedogenloze huurmoordenaar en handelt in Antwerpen zijn opdrachten af en zijn verschrikkelijke daden veroorzaken een ongekend gevoel van onmacht voor Justitie. Deze moet toezien hoe het één na het ander slachtoffer wordt afgeslacht met een kogel tussen de ogen.

Behalve dat Alex Dubois een huurmoordenaar is die je niet de rug toe mag keren, wordt hij door zijn verleden achtervolgd. Psychologische hulp is zeker nodig, maar zijn geestelijke toestand gaat van kwaad tot erger.

Commissaris Willy Vercammen van de Antwerpse politie is vastbesloten om de dader te pakken. Hij gaat op jacht naar deze, ogenschijnlijk gewetenloze moordenaar. De soms onbetrouwbare, racistische en seksistische commissaris Willy Vercammen is door en door corrupt en om zijn doelen te bereiken schrikt hij niet terug voor het overschrijden van grenzen.

Vercammen legt aan de onderzoeksrechter Vandersmissen uit wat Ockhams Scheermes is:
“De kennistheorie van de Engelse filosoof Willem van Ockham, een franciscaner monnik uit de veertiende eeuw. Hij beschreef de lex parsimoniae, de wet van de spaarzaamheid. Het komt erop neer dat de hypothese, die de minste aannames bevat, moet worden gekozen als er verschillende hypotheses zijn die een verschijnsel in gelijke mate kunnen verklaren.”

Het personage ‘Drievinger’ is een figuur om in de gaten te houden. Hij is belangrijker dan we in eerste instantie hadden kunnen denken.

“Alex stond op en zonder om te kijken liep hij in de richting van het centrum.
Drievinger schudde glimlachend zijn hoofd. De ene moord na de andere, maar wel een zeker eergevoel. De menselijke natuur hield niet op hem te verbazen.”

De beschrijving van zowel de omgeving, als de personages maken van ‘Ockhams Scheermes’ een levendig verhaal. Het leest als een trein.
Een heleboel nationaliteiten komen voorbij, allemaal met een eigen plaats binnen het verhaal.
Onderzoeksrechter Vandersmissen heeft het zwaar te stellen met Vercammen, met zijn opmerkingen en zijn seksueel getinte grappen.
Diana Lecroix is een gedreven journaliste die het naadje van de kous wil weten. We komen haar geregeld tegen in dit verhaal en ze is dicht bij de waarheid beland.

“Vandersmissen maakte aanstalten om te vertrekken.
‘Goed, we doen huiszoekingen en het gebruikelijke verdere onderzoek. We spitten het uit en we rusten niet voor we gevonden hebben wie verantwoordelijk is voor al die ellende.’
Zonder iemand gedag te zeggen stevende hij het atelier uit.
‘Heb je dat gezien?’ vroeg Sven toen de deur naar de gang veilig gesloten was. ‘Ze verpinkte niet eens toe je vertelde van de geplette testikels …’
‘Natuurlijk niet,’ zie Willy. ‘Daar droomt ze van. Ik denk zelfs een paar namen van kandidaten te kennen ...’

Op het einde vallen alle puzzelstukjes in elkaar en kun je even adem halen.
Dit kwam totaal onverwacht!
‘Ockhams Scheermes’ heeft me van het begin tot het eind in zijn greep gehouden. De aanwezige humor is helemaal op zijn plaats omdat het perfect bij dat personage hoort. Het is een aanrader voor liefhebbers van een combinatie van goed geconstrueerde spanning en morele dilemma’s; dit verhaal gaat ergens over.

Ik heb ‘Ockhams Scheermes’ graag gelezen. Dit smaakt naar meer.