Lezersrecensie
Een duistere en spannende afsluiter van de trilogie
Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.
‘Rots’ is het spannende en langverwachte slotdeel in de trilogie die begon met ‘IJs’ (LetterRijn, 2016) en ‘Zand’ (LetterRijn, 2020).
Het verhaal begint met een proloog die ons terugbrengt naar het waddeneiland Schiermonnikoog in de zomer van 2015. Je zit hierdoor weer rechtop in je stoel!
Sarah en Mats, die in de eerdere delen op de vlucht waren voor hun duistere verleden, proberen in ‘Rots’ een nieuw leven op te bouwen in de afgelegen Ardennen. De rust wordt echter wreed verstoord wanneer ze opnieuw geconfronteerd worden met de demonen uit hun verleden.
“Hij komt weer aan de tafel zitten en kijkt gemaakt vriendelijk naar de anderen. Hij wil duidelijk laten blijken dat hij zeker niet de stoorzender wil zijn omdat Mats een bizarre een vrijpostige opmerking maakte over de inkijk van Joke’s bloesje.
‘Zeg, kent iemand van jullie eigenlijk de legende van de molen van de duivel? De legende die verbonden is aan de enorme rotsblokken die hier een beetje verder in de Amblève liggen?’
Ik blijf bij de tafel staan. Ik heb geen idee.
D'haene weet de spanning in ‘Rots’ meesterlijk op te bouwen en te onderhouden. De lezer wordt meegesleurd in het verhaal en voelt de angst en onzekerheid van de personages tot op het bot. De onheilspellende sfeer van de Ardennen draagt bij aan het beklemd gevoel dat door het hele boek heen hangt.
Naast spanning is er ook ruimte voor romantiek en diepgang in ‘Rots’. De relatie tussen Sarah en Mats wordt belicht en er is aandacht voor thema's als schuld, vergeving en het verlangen naar een nieuw leven.
Maar er is ook plaats voor een klein beetje humor.
De uitwerking van de personages en de zorgvuldige uitwerking van het verhaal maken ‘Rots’ tot een psychologische thriller met diverse laagjes zoals je ze ook het liefst hebt.
“Ik weet niet of ik dit gesprek verder wil horen. Hoe kleinzielig kunnen mensen ineens worden. Jan en Mats gunnen elkaar het licht in de ogen niet meer. De dreiging op de rots moet heel groot zijn geweest en Mats moet Jan erg in zijn eer hebben gekrenkt.”
‘Rots’ is een must-read voor fans van spannende misdaadromans. D'haene levert een meeslepend en psychologisch verhaal dat tot de laatste bladzijde boeit. De ontknoping is verrassend en bevredigend, en daarmee is ‘Rots’ een waardig slotstuk in deze boeiende trilogie.
‘Rots’ is het spannende en langverwachte slotdeel in de trilogie die begon met ‘IJs’ (LetterRijn, 2016) en ‘Zand’ (LetterRijn, 2020).
Het verhaal begint met een proloog die ons terugbrengt naar het waddeneiland Schiermonnikoog in de zomer van 2015. Je zit hierdoor weer rechtop in je stoel!
Sarah en Mats, die in de eerdere delen op de vlucht waren voor hun duistere verleden, proberen in ‘Rots’ een nieuw leven op te bouwen in de afgelegen Ardennen. De rust wordt echter wreed verstoord wanneer ze opnieuw geconfronteerd worden met de demonen uit hun verleden.
“Hij komt weer aan de tafel zitten en kijkt gemaakt vriendelijk naar de anderen. Hij wil duidelijk laten blijken dat hij zeker niet de stoorzender wil zijn omdat Mats een bizarre een vrijpostige opmerking maakte over de inkijk van Joke’s bloesje.
‘Zeg, kent iemand van jullie eigenlijk de legende van de molen van de duivel? De legende die verbonden is aan de enorme rotsblokken die hier een beetje verder in de Amblève liggen?’
Ik blijf bij de tafel staan. Ik heb geen idee.
D'haene weet de spanning in ‘Rots’ meesterlijk op te bouwen en te onderhouden. De lezer wordt meegesleurd in het verhaal en voelt de angst en onzekerheid van de personages tot op het bot. De onheilspellende sfeer van de Ardennen draagt bij aan het beklemd gevoel dat door het hele boek heen hangt.
Naast spanning is er ook ruimte voor romantiek en diepgang in ‘Rots’. De relatie tussen Sarah en Mats wordt belicht en er is aandacht voor thema's als schuld, vergeving en het verlangen naar een nieuw leven.
Maar er is ook plaats voor een klein beetje humor.
De uitwerking van de personages en de zorgvuldige uitwerking van het verhaal maken ‘Rots’ tot een psychologische thriller met diverse laagjes zoals je ze ook het liefst hebt.
“Ik weet niet of ik dit gesprek verder wil horen. Hoe kleinzielig kunnen mensen ineens worden. Jan en Mats gunnen elkaar het licht in de ogen niet meer. De dreiging op de rots moet heel groot zijn geweest en Mats moet Jan erg in zijn eer hebben gekrenkt.”
‘Rots’ is een must-read voor fans van spannende misdaadromans. D'haene levert een meeslepend en psychologisch verhaal dat tot de laatste bladzijde boeit. De ontknoping is verrassend en bevredigend, en daarmee is ‘Rots’ een waardig slotstuk in deze boeiende trilogie.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Mieke Schepens
Gesponsord
In Lijtje deelt Harmen van Straaten ontroerende en herkenbare verhalen over zijn dementerende moeder met zijn kenmerkende warmte, scherpzinnigheid en humor.
Een roman die bijna uit zijn voegen barst van emotie met een prachtige schrijfstijl en onvergetelijke personages, een verhaal dat je telkens weer zult willen herlezen.
Parijs 1942. Miri ontsnapt aan een razzia en komt terecht op het platteland. Op een nacht krijgt ze een gevaarlijke missie. Slaagt ze erin om zowel haar eigen leven als dat van anderen te redden?
