Een intieme ontmoeting met de menselijke geest

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.

In 'Vormen van gekte' neemt Judith Herzberg ons opnieuw mee op een poëtische reis door de complexiteit van het menselijk bestaan. Haar gedichten zijn als scherpe bliksemschichten die de diepste krochten van onze ziel verlichten.

Herzberg speelt met taal als een virtuoos met een instrument. Ze hanteert zowel eenvoudige als complexe woorden, die samen een meesterlijk geheel vormen. Haar zinnen zijn vaak kort en krachtig, waardoor de lezer even stilstaat bij de betekenis van elk woord. De metaforen die ze gebruikt zijn origineel en treffend, en roepen vaak sterke beelden op.

Een toen dat we toen heden noemden

Al zoekend
naar een ander woord voor
massamoord
niet in een woordenboek
maar in de lob of kwab
of welk bewezen beeld
voor wat toen nog
herinneren mocht heten
flitste pardoes

flitste pardoes
taal uit een toen
van toen dat toen
onwetend nog, we
net als dat nu nog doen
onwetend, heden noemden –

de flitspuit op.

De thema's die in deze bundel aan bod komen zijn universeel: liefde, verlies, ouder worden, de zoektocht naar betekenis. Herzberg benadert deze thema's vanuit een zeer persoonlijke hoek, waardoor haar gedichten een ontroerende eerlijkheid uitstralen. Haar poëzie is niet alleen mooi, maar ook ontwapenend kwetsbaar.

Wens

Voor één de enige te zijn
is dat te veel dan wel
de eerste in de rij
van wachtenden.

En als je niet eens
wachtend bent dan
liefst de laatste
die ze gaan vergeten.

'Vormen van gekte' is een bundel die je meerdere keren kunt lezen en die elke keer weer nieuwe inzichten biedt. Het is een bundel met gedichen die je aan het denken zetten over jezelf en over de wereld om je heen.