Een dappere en gedreven vrouw die weet wat ze niet wil

De jeugd van Nanny werd een hel door de daden van een gewelddadige vader en een moeder die de andere kant op keek. Daarom zocht ze al snel naar een veilige haven. Ze vond deze in de vorm van een huwelijk met Karel. Al snel blijken hun karakters mijlenver van elkaar te liggen. Nanny heeft haar grote passie ontdekt op de kunstacademie en waar Nanny vooral graag creatief wil zijn is Karel van plan de status quo in stand te houden; een gezin met twee kinderen, vader werkt, moeder is thuis en zorgt voor de kinderen. Anders niets. Dit wordt voor Nanny onverdraagzaam; ze vlucht noodgedwongen zonder haar kinderen naar Vicky en haar man Bas bij wie ze zonder problemen kan wonen. Vicky is haar enige vrouwelijke medestudent. Ze voelt zich wanhopig omdat ze de kinderen niet achter heeft willen laten in een liefdeloze en verstrikkende sfeer maar ook niet met hen kon vluchten. Al snel wordt haar vertrouwen in het woord van haar man beschaamd.

Op een mooie en kunstzinnige manier vertelt José Fernanda haar verhaal. Door ieder hoofdstuk te beginnen met de beschrijving van een bepaald pigment dat ze gebruikt in haar werk wordt de lezer duidelijk gemaakt waar haar passie ligt; kleuren. Omdat José eenvoudig taalgebruik hanteert en door de vergelijkingen van dit pigment met een dier, plant of product is het voor iedere leek te begrijpen.

In de cursief geschreven gedeelten die volgen en vaak iets met deze beschreven kleur te maken hebben kan de lezer meekijken in haar herinneringen. Daarna kunnen we in normale druk het leven volgen van deze creatieve auteur. In tot het gevoel sprekende zinnen beschrijft de auteur hoe ze teleurgesteld werd toen haar man een ruil voorstelde nadat ze hem verliet en zij hem daarin vertrouwde. Achteraf bleek hoe sluw hij was. Hijzelf wist wat de gevolgen voor haar zouden zijn, José wist dit niet.

Ze heeft het gevoel dat ze niets meer heeft als ze ook haar kinderen niet meer kan zien. Ze studeert in de avonduren voor kunstenaar, leeft van haar vrienden en doet verder maar wat. 'Verder rommel ik maar wat aan en laat me door mijn voordelige uiterlijk allerlei mannenaandacht welgevallen. Liefdesbrieven, etentjes, nachten in hotels of in vreemde huizen. Bovendien drink ik elke avond te veel en adem zo ongeveer via filtersigaretten.' De enige zekerheid is dat haar vrienden haar blijven steunen. Behalve haar oudste zus, heeft niemand van haar familie nog contact met haar.

De korte hoofdstukken nodigen uit tot verder lezen. Als lezer wil je weten hoe het verder gaat in het leven van deze dappere en gedreven vrouw die weet wat ze wil, maar nog meer wat ze niet wil. Het moet niet eenvoudig geweest zijn voor de auteur om het gevoel van onmacht te beschrijven tijdens haar strijd tegen de machtspositie van haar ex. Het steeds tegen een oordeel van onrechtvaardige instanties aan te lopen die haar hadden moeten helpen maar dat niet deden. Zelfs wanneer het lijkt of alles zinloos is blijft de hoofdpersoon sterk en uiteindelijk heeft ze meer familie dan ze gedacht had. Haar beide dochters blijken even sterk als zijzelf en het tij lijkt te keren!