Lezersrecensie
“Kunst als voertuig voor verandering.”
Evie Dunmore is net als Julia Quinn een kundige schrijfster van vrolijk stemmende historische verhalen die zich voornamelijk afspelen in het werkelijke Victoriaanse tijdperk van ooit. Maar vergis je niet over al deze vrolijkheid verpakt binnen de romantiek van aller tijden. In het leven van de grootste helden, bruggenbouwers en pioniers speelt altijd de liefde een fundamentele rol. Het spanningsveld levert de brandstof en het biografische speelveld op. Net als haar opgevoerde suffragettes is ook de Berlijnse Evie Dunmore een vrouw van Oxford. Ze heeft haar master gehaald in Diplomacy en ze is geïnspireerd geraakt door Engeland, passie en de romantiek, de Victoriaanse tijd en vrouwelijke pioniers.
‘De ruige heer’ is het derde deel van deze serie over de ‘Vrouwen van Oxford’. De vier vriendinnen zijn zowel allemaal suffragettes op hun eigen manier als passionele vrouwen in hart en nieren. Evie Dunmore weet succesvol complexe materie te vertalen in een gezellig literair verteld verhaal. Met een stevige portie functionele erotiek weet ze haar boodschap indringend over te brengen. Ik werd getroffen door de onbevangen wijsheden die de hoofdpersonage Hattie gaandeweg leert over de aard van haar werkelijkheid. Hoe bijvoorbeeld vrouwelijke (mijn)arbeidsters een andere aanpak van emanciperen vragen dan die van de vrouwen in de upper society. Ook in dit derde deel blijkt de woest aantrekkelijke, ruwe Schot met wie ze door haar vader gedwongen wordt te trouwen gaandeweg een match made in heaven voor de goede zaak.
“Op het eerste gezicht waren ze nog steeds een onwaarschijnlijke match - tegenpolen wat betreft uiterlijk, opvoeding en temperament - maar op het kleurenwiel van een kunstenaar werden twee tegengestelde kleuren als complementair beschouwd. Hun contrast zorgde ervoor dat ze een groot effect op elkaar hadden en dat ze er op hun best uitzagen als ze naast elkaar stonden. (…) Het betekent dat we als individu prima zijn,’ zei ze. ‘Maar zij aan zij zijn we briljant.”
Hervormingen of revolutie? Man of vrouw? Engelsman of Schot? Arbeider of aristocratie? Arm of rijk? etc. Evie Dunmore verwoordt het zelf in het hoofdstuk ‘Een woord van de auteur’:
“Tegen het einde van de eeuw begonnen de bewegingen voor stemrecht en vrouwenrechten steeds meer te overlappen. De volledige integratie van de twee bewegingen werd vaak belemmerd door de beperkte focus van suffragettes uit de midden- en hogere klassen op het vrouwenkiesrecht, in plaats van de bredere sociale hervormingen, waaronder het rechtzetten van loonongelijkheid, wat een prioriteit was onder vrouwelijke arbeiders.”
Ik ben zeer onder de indruk geraakt en prettig geëntertaind door dit derde deel over ‘De vrouwen van Oxford’ en verheug me er dan ook enorm op om deel 4 te lezen: ‘De nobele valsspeler’.
‘De ruige heer’ is het derde deel van deze serie over de ‘Vrouwen van Oxford’. De vier vriendinnen zijn zowel allemaal suffragettes op hun eigen manier als passionele vrouwen in hart en nieren. Evie Dunmore weet succesvol complexe materie te vertalen in een gezellig literair verteld verhaal. Met een stevige portie functionele erotiek weet ze haar boodschap indringend over te brengen. Ik werd getroffen door de onbevangen wijsheden die de hoofdpersonage Hattie gaandeweg leert over de aard van haar werkelijkheid. Hoe bijvoorbeeld vrouwelijke (mijn)arbeidsters een andere aanpak van emanciperen vragen dan die van de vrouwen in de upper society. Ook in dit derde deel blijkt de woest aantrekkelijke, ruwe Schot met wie ze door haar vader gedwongen wordt te trouwen gaandeweg een match made in heaven voor de goede zaak.
“Op het eerste gezicht waren ze nog steeds een onwaarschijnlijke match - tegenpolen wat betreft uiterlijk, opvoeding en temperament - maar op het kleurenwiel van een kunstenaar werden twee tegengestelde kleuren als complementair beschouwd. Hun contrast zorgde ervoor dat ze een groot effect op elkaar hadden en dat ze er op hun best uitzagen als ze naast elkaar stonden. (…) Het betekent dat we als individu prima zijn,’ zei ze. ‘Maar zij aan zij zijn we briljant.”
Hervormingen of revolutie? Man of vrouw? Engelsman of Schot? Arbeider of aristocratie? Arm of rijk? etc. Evie Dunmore verwoordt het zelf in het hoofdstuk ‘Een woord van de auteur’:
“Tegen het einde van de eeuw begonnen de bewegingen voor stemrecht en vrouwenrechten steeds meer te overlappen. De volledige integratie van de twee bewegingen werd vaak belemmerd door de beperkte focus van suffragettes uit de midden- en hogere klassen op het vrouwenkiesrecht, in plaats van de bredere sociale hervormingen, waaronder het rechtzetten van loonongelijkheid, wat een prioriteit was onder vrouwelijke arbeiders.”
Ik ben zeer onder de indruk geraakt en prettig geëntertaind door dit derde deel over ‘De vrouwen van Oxford’ en verheug me er dan ook enorm op om deel 4 te lezen: ‘De nobele valsspeler’.
1
Reageer op deze recensie