Aangrijpend en noodzakelijk intens slotdeel

Hoe bereid jij je als lezer voor op zo’n hels en alles vernietigend slotdeel?! Na het lezen van het eerste deel over De zusterklokken was ik verrast en overrompeld door het mysterie en de gebeurtenissen van de Siamese tweelingzussen Hekne in de 16e eeuw, en hoe ze hun geschiedenis en de toekomst verweefden in hun Zustertapijt. Voorspelden zij de toekomst of schiepen zij juist deze?

Welke rol spelen de nazaten en de Butangers binnen deze legende? Leven ze, door het lot voorbestemd, de gevolgen van de keuzes die hun voorouders maakten of scheppen ze zelf hun eigen voorwaarden in de toekomst? Gaat het wonderbaarlijke vooraf aan de beleving van het weefsel in de werkelijkheid of wordt de magie bevrijd in een vurige hereniging van wat eens in liefde verbonden was? Dit derde deel zet je zeker aan het denken over vele existentiële, filosofische kwesties, terwijl het verhaal gruwelijk ernstig en in al z’n heftige zwaarte gebaseerd is op die helse ‘nacht’ van het kwaad in WO II wat in ons zelf als eens geweten voortwoekert. Toch geeft het ook antwoorden over ons bestaan als mens in de vorm van een soort zelfverantwoordelijk koffiedikkijken.

Of je nu wel of niet voorbereid bent op dit laatste deel, oei, wat komt dit verhaal keihard binnen. Heksenjachten zijn van alle tijden, maar ik hoop voor de 21e eeuw dat deze Hellenacht en zijn zaaisels voor eens en altijd voorbij gaan en uitgeraasd is. Een Hellenacht, een noodzakelijk kwaad wat moest gebeuren om opnieuw maar nu individueel gezien in eigen hart de wonden te verbinden wat door de tijd en geschiedenis van de heelheid afgesneden werd.
“Dat wat God heeft samengevoegd, geen mens zal scheiden.”