Lezersrecensie
Van Vaderlandse geschiedenis naar Moederlandse geschiedenis
Je zou maar in een groot gezin opgroeien in Villa De Wartburg, een vluchthuis voor gesjeesde en gevluchte priesters. Je vader zou maar zelf zo’n RK ex-priester zijn die zijn verdere leven fanatiek is gaan wijden aan de theologisch onderbouwde praktisering van het Evangelie volgens Luther. Je moeders hart zou maar groot genoeg zijn om al die “arme stumpers” een schone veilige haven en gezellig warm thuis, een Villa Kakelbont te bieden. Gelukkig voor de lezers van ‘De Villa De Wartburg’ zag Loes Hegger het bijzondere in het gewone van haar ouders en hun gezinsleven tijdens de jaren ‘60-‘70-‘80 vorige eeuw.
Toen haar moeder Mama Willy en zijzelf binnen vier maanden weduwe werden, ontdekte Loes tijdens haar rouwverwerking haar moeders geschiedenis verborgen onder haar vaders goed gedocumenteerde geschiedenis en de door hem gestichte Villa De Wartburg. Vrouwen zaten in die bekrompen tijd van de verzuiling nog als vanzelfsprekend opgesloten in een onzichtbare en vergeten ‘zuil’ van dienstbare onmacht: “suiker en melk?”. Een na-oorlogse overgangstijd die grotendeels overvloeide in de tijd van nu. Alleen al op de manier hoe ze dit begrijpelijk maakt, verdient de volle waardering van vijf sterren. Knap hoe Loes Hegger uiteindelijk alle verhalen van al die contacten kon bundelen in haar eigen levensverhaal en kon samenbrengen in ons aller levensverhaal. De appel valt niet ver van de boom.
Chapeau dus Loes Hegger, voor jou een hoed met vijf veren. Dit verhaal is helemaal retro en ook goed begrijpelijk leesbaar voor de jongere generaties door de mooi verwoorde verborgen diepgang achter de anekdotische feitelijke verhalen. Ook al groeide ik niet op in dit vluchthuis voor ex-priesters, thuis voor een gezin van tien personen én kantoor aan huis, Loes en ik schelen maar enkele jaren in leeftijd en hebben de tijdgeest zien veranderen. Het werd hoog tijd om aan te kaarten hoezeer het Rooms Katholicisme en de verzuiling mensen en families van elkaar verscheurden en ontwortelden. En waarom dat feitelijk nodig was om te komen tot het leven dat we nu ervaren. Haar geheugen over vroeger vind ik fenomenaal. Vooral omdat ons hele wereldbeeld zo snel aan verandering onderhevig is, zou je het belang van dit tijdsgewricht kunnen veronachtzamen voor ons huidig verhaal. Hoe kan je als Nederlands individu weten hoe gemixt onze afkomst is, onderling verdeeld over ‘clans’, en hoe we voor de lieve vrede in individuele vrijheid onze overeenkomsten kunnen bundelen.
Loes Hegger schrijft compact gedetailleerd en prozaïsch verhalend. Haar stijl wekt grote bewondering. Hoe kan je met zo weinig woorden zoveel zeggen?! Het boekje is dun, maar je leest er niet zomaar doorheen. Het verhaal is groter dan het aantal woorden. Wij babyboomers zijn de laatste getuigen van een oude tijd, die nu niet meer voorstelbaar is. De generaties na ons staan weer op onze schouders.
Omdat de Villa De Wartburg zo internationaal was, kwam Loes Hegger ondanks ‘de Hollandse pot’ in spruitjestijd al eerder in aanraking met de invloeden van globalisering dan de rest van Nederland. Lezen dus dit boek als je interesse hebt naar de grond van ons bestaan.
Toen haar moeder Mama Willy en zijzelf binnen vier maanden weduwe werden, ontdekte Loes tijdens haar rouwverwerking haar moeders geschiedenis verborgen onder haar vaders goed gedocumenteerde geschiedenis en de door hem gestichte Villa De Wartburg. Vrouwen zaten in die bekrompen tijd van de verzuiling nog als vanzelfsprekend opgesloten in een onzichtbare en vergeten ‘zuil’ van dienstbare onmacht: “suiker en melk?”. Een na-oorlogse overgangstijd die grotendeels overvloeide in de tijd van nu. Alleen al op de manier hoe ze dit begrijpelijk maakt, verdient de volle waardering van vijf sterren. Knap hoe Loes Hegger uiteindelijk alle verhalen van al die contacten kon bundelen in haar eigen levensverhaal en kon samenbrengen in ons aller levensverhaal. De appel valt niet ver van de boom.
Chapeau dus Loes Hegger, voor jou een hoed met vijf veren. Dit verhaal is helemaal retro en ook goed begrijpelijk leesbaar voor de jongere generaties door de mooi verwoorde verborgen diepgang achter de anekdotische feitelijke verhalen. Ook al groeide ik niet op in dit vluchthuis voor ex-priesters, thuis voor een gezin van tien personen én kantoor aan huis, Loes en ik schelen maar enkele jaren in leeftijd en hebben de tijdgeest zien veranderen. Het werd hoog tijd om aan te kaarten hoezeer het Rooms Katholicisme en de verzuiling mensen en families van elkaar verscheurden en ontwortelden. En waarom dat feitelijk nodig was om te komen tot het leven dat we nu ervaren. Haar geheugen over vroeger vind ik fenomenaal. Vooral omdat ons hele wereldbeeld zo snel aan verandering onderhevig is, zou je het belang van dit tijdsgewricht kunnen veronachtzamen voor ons huidig verhaal. Hoe kan je als Nederlands individu weten hoe gemixt onze afkomst is, onderling verdeeld over ‘clans’, en hoe we voor de lieve vrede in individuele vrijheid onze overeenkomsten kunnen bundelen.
Loes Hegger schrijft compact gedetailleerd en prozaïsch verhalend. Haar stijl wekt grote bewondering. Hoe kan je met zo weinig woorden zoveel zeggen?! Het boekje is dun, maar je leest er niet zomaar doorheen. Het verhaal is groter dan het aantal woorden. Wij babyboomers zijn de laatste getuigen van een oude tijd, die nu niet meer voorstelbaar is. De generaties na ons staan weer op onze schouders.
Omdat de Villa De Wartburg zo internationaal was, kwam Loes Hegger ondanks ‘de Hollandse pot’ in spruitjestijd al eerder in aanraking met de invloeden van globalisering dan de rest van Nederland. Lezen dus dit boek als je interesse hebt naar de grond van ons bestaan.
2
5
Reageer op deze recensie
