Een aanrader

Het begint met enkele grappige nootjes, maar al snel word je meegesleurd in de heftigheid van de Eerste Wereldoorlog, verteld door de ogen van de 14-jarige Ule die alles in haar dagboek opschrijft.
Ule is 14 jaar. Leeft bij haar ouders op een boerderij en heeft 3 broers. Haar vader wordt opgeroepen...
Het raakt me diep. De intense vluchtverhalen, de doodsangsten, bommen en giftige gassen... Een eindeloze hoop dat die rotoorlog snel voorbij zou zijn, die elke dag een beetje verder vervaagde.
En toch is er ook liefde. Liefde is er ALTIJD.
De vele Vlaamse steden die voorbij komen, maken het nog persoonlijker. Ik ben er zelfs een beetje stil van geworden. Het viel me ook op hoe vroeger een overlijden werd aangekondigd met de woorden: "Ik heb de eer u het overlijden te melden..."
Die 'eer'... Onbegrijpelijk.
“De oorlog heeft niet enkel veel jonge levens, maar ook de tijd gedood.” Deze woorden zijn de perfecte samenvatting van de verloren jaren, de verwoeste toekomsten.
Dit is een boek dat niet alleen jongeren zouden moeten lezen, maar volwassenen evenzeer.