Intense spanning, haat, liefde en alles daartussen in

Michael Crist is knap, sterk en angstaanjagend. Hij was de ster van het basketbalteam van zijn universiteit en is nu hard op weg om net zo'n magnaat te worden als zijn vader. Naar Rika heeft hij nooit omgekeken, maar zij weet wat hij heeft gedaan – ook al kon het het daglicht niet verdragen. Michael is slecht nieuws. En het slechtste nieuws is: hij merkt haar eindelijk op. Als Rika namelijk verhuist naar een nieuwe stad, is ze helemaal alleen. En Michael denkt dat zij de oorzaak is van het feit dat zijn vrienden naar de gevangenis zijn gestuurd. Dus nu... is het tijd voor wraak.

Het belangrijkste element dat al vanaf het begin aanwezig is, is spanning. Die heerst er eigenlijk continu. De ruiters, bestaande uit Michael, Kai, Will en Damon zijn jonge mannen waar naar op gekeken wordt. Zelfs leraren knijpen een oogje dicht wat hen betreft. Ze zijn onaantastbaar en Rika is door hen geïntrigeerd. Hun verleden op een nog onbekende manier met elkaar verweven, maar er heeft iets heftigs plaatsgevonden. De ruiters zijn ervan overtuigd dat ze Rika hiervoor gaan laten boeten. De uitspraken die ze hier tegen elkaar over maken zijn ronduit vijandig en agressief. De dingen die ze insinueren te gaan doen, haar te laten boeten op de meest verschrikkelijke manieren, zorgen ervoor dat er een continu spanning heerst. Het duurt overigens wel een tijdje voordat er daadwerkelijk handelingen plaatsvinden en dan is er pas echt sprake van intense angst en spanning.

Door die angst en spanning die er continu heerst, is de aantrekkingskracht tussen Michael en Rika wel aan de aparte kant. Ze zijn geen alledaags stel, ze hebben geen normale gevoelens voor elkaar. Ze wekken angst bij elkaar op en er is sprake van aantrekken en afstoten en weer opnieuw beginnen. Dat cirkeltje herhaalt zich gedurende het hele boek en wanneer in de tweede helft de personages zich er zelf ook meer bewust van worden, wordt het een soort spel dat op een vreemde manier interessant is.

Ook de andere personages zijn behoorlijk verknipt. Ieder op een eigen manier waardoor het soms moeilijk kan zijn om je met hen te identificeren. Hun gedachtegangen en overtuigingen druisen soms in tegen je eigen gevoelens wat een afstand creëert tussen de lezer en de personages. Toch heeft de auteur een manier gevonden om ze interessant te maken en soms zelfs op een vreemde manier aantrekkelijk. Hierdoor wordt het op den duur moeilijker om het boek weg te leggen en wil je alleen maar weten hoe het verhaal heeft kunnen worden zoals het geworden is.

De schrijfstijl van Penelope Douglas is zeker interessant, maar soms trekt het wat lang. Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven en in twee tijdlijnen, het heden en 3 jaar geleden. Naarmate dat het plot zich ontwikkelt, werkt ze steeds dichter naar een keer punt toe. Wat heeft er drie jaar geleden nou precies plaatsgevonden waardoor de personages zijn geworden zoals ze nu zijn? In de eerste helft kun je daar alleen maar naar gissen. Stukje bij beetje komen er meer details boven water waardoor de puzzelstukjes steeds een groter geheel vormen.

Wanneer de clou dan boven water komt, is het allemaal nog lang niet afgelopen. Er zijn nog onbeantwoorde gevoelens van aantrekkingskracht maar ook van haat en wraak. Gelukkig duurt het aan het eind dan ook niet heel lang meer voordat die ontknopingen aan bod komen. Hier wordt dan ook een hoogtepunt qua spanning bereikt. Wat zullen de laatste klappen zijn die uitgedeeld worden. Wie wint en wie verliest? Als je aan het eind terugkijkt op alle gebeurtenissen, alle uiteenlopende gevoelens berust het allemaal op één groot misverstand en vraag je je af hoe het allemaal zo enorm uit de hand heeft kunnen lopen. Maar zonder de verknipte personages was dit verhaal er niet geweest, dus neem je ze uiteindelijk toch zoals ze zijn.

Corrupt is een verhaal vol intense spanning, haat, wraak, liefde en alles daartussen in. Er worden grenzen opgezocht en soms zelfs overschreden. Wat dat betreft is dit niet geschikt voor teerhartige lezers.