Hoopvol maar intens vervolg

In de afgelopen jaren zijn er vijf Young Adult-boeken van de Duitse Mona Kasten (1992) naar het Nederlands vertaald. De 'Again'-serie werd in vele landen goed ontvangen. De recentere 'Maxton Hall College'-serie, vertaald door Joyce Sengers-Bekkers, gaat over geld, macht en status. Het heeft een Dark Academia-ondertoon doordat het zich op een exclusieve privéschool afspeelt.

Toen Ruby Bell op Maxton Hall College startte, had ze nooit gedacht verliefd te worden op James Beaufort, een aantrekkelijke, rijke en arrogante jongen. Maar niets bleek minder waar. Ruby leerde hem op een heel andere manier kennen. Ze groeiden naar elkaar toe, tot één gruwelijke gebeurtenis een kettingreactie veroorzaakte en hen volledig uit elkaar dreef. Boos, verdrietig en gekwetst probeert Ruby zich weer op school te storten. Toch lukt het haar niet om de gebeurtenissen te vergeten. Het lukt haar niet om Jámes te vergeten, maar er is meer voor nodig dan een aantal gesprekken om weer nader tot elkaar te komen.

Na een zenuwslopend en alles veranderend eind in Maxton Hall College gaat het verhaal over Ruby en James verder. Er is weinig sprake van een rustige inleiding, want na de heftige plotwending staat de nasleep ervan centraal. James is in rouw en gaat hier niet goed mee om. Ruby heeft afstand nodig om alles op een rijtje te zetten, maar in werkelijkheid hebben ze elkaar meer nodig dan ze beseffen. Deze realisatie vindt langzaam plaats. Er volgen dan ook enkele tijdsprongen, waardoor de ernst van de situatie wordt benadrukt en ook niet te veel tijd in beslag neemt.

De fijne schrijfstijl van Kasten draagt hier ook aan bij. De hoofdstukken hebben een goede lengte, er vinden regelmatig perspectiefwisselingen plaats en het taalgebruik is prettig. Dit alles zorgt ervoor dat er veel vaart in zit. Verder lijkt het alsof er in dit tweede deel ook wat meer gefocust wordt op secundaire personages. Zo krijgen Lydia en Ember een belangrijkere rol en ook hun gevoelens, bezigheden en achtergrond komen meer aan bod. Het verhaal wordt hierdoor uitgebreider en interessanter.

Vooral Lydia’s situatie is erg aangrijpend. De last die ze tot nu toe alleen heeft gedragen is weer net even van een ander kaliber dan de problemen van Ruby en James. Dit zorgt voor een welkome afwisseling. Het feit dat ze gaandeweg meer steun en toeverlaat vindt, geeft haar weer wat hoop. Hoewel het niet voor iedereen gemakkelijk is om zich in haar situatie te verplaatsen, weet Kasten haar gevoelens van radeloosheid, angst en toch dat vleugje hoop op een realistische manier over te brengen. Dit maakt het gemakkelijker om met haar mee te leven.

In de tweede helft vinden er vooral veel hoop- en liefdevolle momenten plaats. Hierdoor lijkt het alsof de aandacht van de lezer bewust wordt afgeleid van wat er nog gaat gebeuren. Zo'n alles veranderende plotwending die je op deze manier van een grote afstand aan voelt komen. Alles lijkt op rolletjes te lopen en is doordrenkt van liefde en vrolijkheid, maar het voelt als een façade om andere elementen te verbloemen en uit te stellen. Het is niet moeilijk om één en één op te tellen om te weten welke personages de plot uiteindelijk nog tot een laatste ontploffing brengen. Hoe dit precies plaats zal vinden blijft wel steeds te vaag. Omdat er, naar het schijnt, tijd gerekt wordt om het onvermijdelijke uit te stellen, voelt de overwinning van James en Ruby minder realistisch dan het zou kunnen voelen.

En dan, in de laatste drie hoofdstukken, verdwijnt het hele plaatje van 'zij leefden nog lang en gelukkig' naar de achtergrond, zoals verwacht. Maar de manier waarop het gebeurt, is niet echt te voorspellen. Kasten weet de lezer opnieuw op het verkeerde been te zetten, waardoor de plotwending extra hard aankomt en je laat snakken naar het vervolg.