Intens, spannend, grotesk vervolg, wat een boek!

Iedereen had verwacht dat Violet Sorrengail tijdens haar eerste jaar aan het Basgiath War College zou sterven, inclusief Violet zelf. Maar nu begint de echte training pas en Violet vraagt zich nu al af hoe ze hier doorheen zal komen. Het is niet alleen afmattend en bruut, je moet je grenzen verleggen, je uithoudingsvermogen voorbij gaan. En dan is daar nog de nieuwe vice=commandant. Hij heeft het tot zijn persoonlijke missie gemaakt om Violet precies te leren hoe machteloos ze is, tenzij ze de man van wie ze houdt verraadt. En hoewel haar lichaam misschien zwakker is dan dat van alle anderen, haar, ze is slim en heeft een ijzeren wil. En leiderschap vergeet de belangrijkste les die Basgiath haar heeft geleerd: Drakenrijders maken hun eigen regels.
Maar omdat Violet het echte geheim kent dat al eeuwenlang verborgen is op het Basgiath War College, loopt ze meer risico dan ooit te voren. En niets, zelfs drakenvuur niet, kan genoeg zijn om hen uiteindelijk te redden.

Je houdt het bijna niet voor mogelijk, na zo een intens, spannend en spraakmakend eerste deel. Is het dan nog wel mogelijk om een boek te schrijven dat vergelijkbaar of zelfs nóg beter? Ja, volgens Rebecca Yarros is dat mogelijk. Het verhaal leest net zo vlot, net zo soepel en wordt net zo interessant gehouden als deel 1, maar dan op een andere manier. Laten we de twee boeken niet met elkaar blijven vergelijken, maar gaan kijken wat deel 2 voor ons in petto heeft.

Violet heeft een heel andere kant van haar wereld leren kennen en uiteindelijk ook een heel andere kant van zichzelf. Wie had ooit gedacht dat zij zich in deze positie zou bevinden, zich tegen haar moeder en zus te keren? Gelukkig is ze zich daar van bewust en kampt ze nog dagelijks met de gevolgen en gemixte gevoelens daarvan.

Wat erg mooi is om te lezen, is de vriendschap tussen Violet en haar teamgenoten. Na alles wat ze samen hebben meegemaakt in het eerste deel, blijft hun vriendschap overeind. Iets wat in dit tweede deel op intense wijze enorm op de proef wordt gesteld. Want Violet moet geheimen bewaren, geheimen die eigenlijk niet de hare zijn om te houden, laat staan om ze te onthullen. Zo wordt ze langzaam verscheurd tussen loyaliteit en vriendschap. Ook komen er verschillende vormen van diversiteit aan bod, op een dusdanig geloofwaardige en natuurlijke manier dat het gewoon onderdeel van het verhaal lijkt uit te maken, zonder dat het geforceerd wordt.

Een onderdeel waar ook goed mee omgegaan wordt in het boek zijn de ontwikkelingen van (liefdes-) relaties. Zoals hierboven genoemd, op gebied van vriendschap, maar ook op gebied van familie. Violet heeft nooit een goede band met haar moeder gehad, en die wordt hier opnieuw op de proef gesteld. Aan de andere kant houdt ze enorm van haar zus, maar aan haar kan ze niet alles vertellen wat ze zou willen. En dan is er nog Xaden, op wie ze verliefd is, maar wie ze niet zomaar kan vertrouwen en hij haar andersom ook niet altijd. De groei die Violet doormaakt op deze verschillende gebieden verloopt geleidelijk aan. Het wordt niet overhaast, waardoor het realistisch aanvoelt, alsof de auteur er zelf ook enorm in geïnvesteerd heeft om het zo te laten ontwikkelen.

De wereldopbouw is sterk en bijna tastbaar. Tijdens het lezen lijk je echt onderdeel te worden van de wereld waarin Violet leeft. Zelfs de draken, schepsels waarmee wij nooit in aanraking zijn geweest, komen realistisch over. De band die Violet met haar draken heeft, heeft enorm veel voordelen. Het feit dat ze van een afstand met Tairn kan communiceren is handig, zeker om dingen na te vragen. Maar het leidt soms ook tot irritaties, maar gelukkig ook genoeg plezier. Hun onderlinge communicatie heeft regelmatig een gevatte ondertoon, waardoor er ook genoeg luchtigere en grappige passages plaatsvinden.

Door de situatie waarin Violet zich bevindt, niet waar ze fysiek is, maar ook als tweedejaars gebonden aan twee draken, heerst er een soort continue dreiging. Dit versterkt de spanning in het verhaal en maakt het gemakkelijk om momenten van actie toe te voegen. Op een gegeven moment wordt er naar bepaalde gebeurtenissen gehint, waardoor je verwacht dat er iets gaat gebeuren, maar de auteur weet je wat dat betreft soms echt te slim af te zijn. Door iets heel anders onverwachts te laten gebeuren of je op het verkeerde been te zetten. Op die manier is het vaak een verrassing wat er te gebeuren staat.

En over verrassingen gesproken. Het einde… Wow, gewoon… Wow. Na al die intense, spannende, actievolle momenten nog even zo een enorme bom te laten vallen. Yarros heeft ons echt met onze mond vol tanden achter gelaten, smachtend naar het volgende boek. Hopelijk overleven we de tijd die het kost om het vervolg te schrijven.

Iron Flame is een intens, spannend en grotesk vervolg op Fourth Wing. Dit boek maakt alle verwachtingen waar, en doet er dan zelfs nóg een schepje bovenop. Wat een wereld, wat een personages. Wat een bóék!