Fijn en magisch met minder diepgang

Aurélie woont samen met haar vader op een eiland dat ze nog nooit heeft of mocht verlaten. Maar als haar vader ziek wordt, heeft ze geen andere keuze dan op zoek te gaan naar hulp.
Emeric woont in een stadje dat geplaagd wordt door ratten. Door de komst van een mysterieuze vreemdeling blijkt het probleem ineens opgelost, maar met het probleem zijn ook alle kinderen uit het dorp verdwenen. Emeric gaat ondanks zijn beperking op zoek naar de kinderen en zo kruisen Aurélie's en Emerics wegen elkaar.

Vanaf het eerste hoofdstuk is duidelijk dat het verhaal van Aurélie een enorme vaart bevat. Nog geen 30 bladzijdes in het boek en het hoofdpersonage is al op avontuur. Wat dat betreft lijkt het in het begin misschien een beetje alsof het allemaal snel en onverwachts gebeurt. Toch voelt het zeker niet geforceerd of onnatuurlijk. Het leest gewoon lekker weg en door de vele gebeurtenissen wil je ook blijven lezen.

Aurélie en Emeric zijn de twee hoofdpersonages uit dit boek. De hoofdstukken worden afwisselend vanuit hun twee perspectieven verteld en zorgen voor een fijne afwisseling. Het feit dat Emeric een beperking heeft is een mooie toevoeging die op een goede manier in het verhaal is verweven. Het geeft zijn personage wat extra diepgang.

Aurélie daarentegen heeft een hele historie doordat haar moeder een meermin is. Deze wezens en nog andere magiërs komen regelmatig aan bod in het verhaal, worden enigszins uitgewerkt, maar niet heel uitgebreid. Sommigen hebben dan ook niet per se heel veel uitleg nodig, want je kunt dan zelf invullen dat zij het soort wezens zijn uit verhalen die je kent. Niet meer en niet minder. Enerzijds is dat fijn omdat je dan niet uitermate veel uitleg nodig hebt om de hiërarchieën en bestaansgeschiedenis van iedereen te begrijpen. Anderzijds is het soms wel een beetje alsof je toch nét wat extra informatie zou willen hebben om wat meer diepgang in het verhaal te krijgen.

Het lijkt tegenwoordig bijna een must voor auteurs om een queer personage in een boek op te nemen. Voor mij persoonlijk maakt het me niet zoveel uit of dit wel of niet het geval is, zolang het maar goed en realistisch voelt tijdens het lezen. En dat heeft Ilse Pol zeker gedaan.

Aurélie legt verschillende tochten af, zowel over land als over zee. Ergens was het leuk geweest als het boek een plattegrond had gehad, maar het is zeker geen vereiste. Ze komt heel wat mensen tegen, maar de auteur weet het verhaal op zo’n manier te vertellen dat het lekker simpel en overzichtelijk blijft.

Een melodie van wanhoop is een fijn te lezen, niet al te diepgaand boek over magie, vriendschap, familie en liefde.