Horror-tastische thriller

Danielle Bakhuis heeft inmiddels verschillende jeugdthrillers op haar naam staan. Clownsnacht verscheen in 2019 rondom Halloween en Het huis zonder einde voelt daardoor als een soort tegenhanger. Haar boeken zijn niet geschreven voor teerhartige lezers, maar juist voor zij die van horror en spanning houden.

Het Woud, duister, verlaten en gevaarlijk, is een geliefde plek voor velen uit Westerdam om tijdens Halloween stiekem naartoe te gaan. Het wordt overigens ten zeerste afgeraden om het Woud te bezoeken, met name het verlaten landhuis dat er ergens middenin staat. Samira en haar vrienden laten zich niet zomaar afschrikken en als de kans zich dan eindelijk voordoet brengen ze het huis een bezoekje. Maar ze zijn gewaarschuwd: als je te lang in het huis blijft, zul je dingen gaan zien die er niet zijn…

Met een pakkende intro start Bakhuis het verhaal. Dan volgt de korte vragenlijst die elke bezoeker aan het landhuis dient in te vullen alvorens het te betreden. Dat roept natuurlijk vele vragen op en laat je nadenken over wat je zelf in zou vullen. Vervolgens start het verhaal pas echt. Er wordt kort maar krachtig verteld over Samira, het hoofdpersonage. Al snel zijn zij en haar vrienden op weg naar het Woud.

Er worden verschillende referenties naar spook- en horrorverhalen gemaakt. Veelal bekende, maar ook enkele minder bekende. Dit zet de mysterieuze en angstaanjagende sfeer al vanaf het begin van het verhaal goed neer. De jongeren jutten elkaar op en hoe dichter ze bij het Woud komen, hoe spannender het allemaal wordt. Daar aangekomen, blijkt het toch net even anders te gaan dan verwacht. Dat is al de eerste aanwijzing waarmee de auteur waarschijnlijk duidelijk wil maken dat dit geen voorspelbaar verhaal zal worden. En dat blijkt later ook.

Vanaf het moment dat Samira het huis betreedt, lijkt het een professioneel ingericht ‘spookhuis’ te zijn, maar niet zo een die je op de kermis ziet. Samira spreekt zichzelf regelmatig toe om de nodige verklaringen van de dingen die ze ziet voor zichzelf op een rijtje te zetten. Maar op een gegeven moment wordt dat steeds moeilijker.

Bakhuis hanteert een vlotte en fijne schrijfstijl die ervoor zorgt dat het verhaal niet al te ingewikkeld is en dit alles bevordert de leesbaarheid. Er wordt niet te diep op details ingegaan en vooral in het hier en nu geschreven. De gebeurtenissen volgen elkaar in een redelijk snel tempo op, waardoor de lezer het gevoel zal krijgen zelf in het huis aanwezig te zijn.

Naarmate het verhaal tot een eind komt, wordt duidelijk dat de auteur naar een bepaalde climax toe schrijft. Maar de ontknoping blijft onvoorspelbaar en verrassend. Als lezer krijg je gaandeweg het verhaal wel enkele vermoedens, maar geen ervan kan je voorbereiden op wat er werkelijk aan de hand is. Dit maakt dat het verhaal ook vanuit een heel andere kant bekeken kan worden en maakt het erg origineel.

Het huis zonder einde is een pakkende, spannende en verontrustende jeugdthriller waarin horrorverhalen en werkelijkheid in elkaar overvloeien en je op een gegeven moment niet meer weet wat realiteit is en wat niet.