Een mooi maar treurig primitief leven

Elin Meijnen studeerde Nederlands en deelt nu haar liefde voor lezen en schrijven in de klas. In 2022 won ze de Jonge Jury Debuutprijs met De tweede stem, dat het verhaal vertelt over een meisje dat haar plek zoekt in de wereld. Huisje 13 is haar tweede Young Adult-boek.

De veertienjarige Ronja is vernoemd naar het personage uit het boek van Astrid Lindgren. Beide ouders waren fervente lezers, maar helaas zijn ze toen Ronja negen was gescheiden. Haar moeder, Marij, heeft daarna een heel ander pad ingeslagen. Een leven zonder wifi, zonder straling. Zo verhuizen ze naar een stralingsvrije zone in een vakantiepark. Een plek zonder wifi dus.

Over het algemeen niet iets waar Ronja reikhalzend naar uitkijkt, zeker niet wanneer ze een eigen huisje toegewezen krijgt na een uit de hand gelopen feestje. Terwijl ze haar eigen groentetuintje kweekt en haar eigen boontjes leert te doppen, heeft het toch ook wel iets moois. Maar waar ligt de grens tussen zelfstandigheid en verwaarlozing als er geen stromend water is of zelfs een fatsoenlijke kachel?

De pastelkleurige cover van dit boek doet vermoeden dat de inhoud fleurig, opgewekt en romantisch is. En die sfeer is ook zeker terug te vinden op de bladzijdes, maar dat is lang niet het enige waar het allemaal om draait. In de eerste hoofdstukken leer je Ronja kennen als een pienter en zelfstandig meisje. Al vrij snel komt er dan toch ook een treurige kant naar boven. Ze is eigenlijk meer op zichzelf aangewezen dan dat ze een vrolijk en primitief leven leidt. De schrijfstijl van Meijnen is simpel, luchtig en soepel, waardoor ze lezers makkelijk in het verhaal en met de personages meekrijgt. Er wordt een regelmatig en fijn tempo aangehouden.

Dit komt mede door de korte hoofdstukken waarin Ronja’s kijk op de wereld goed aan de lezer wordt overgebracht. Ze is een doorzetter en weet eigenlijk niet beter. Met haar veertien jaar loopt ze tegen herkenbare puberale problemen aan die laten inzien dat ze veelal net als elke andere tiener is, op haar thuissituatie na. Zo heeft de auteur ook wat diversiteit erin verwerkt, maar het ligt er niet al te dik bovenop. De problemen worden niet uitgediept en krijgen geen naam toegewezen. Ronja heeft enkele vaste vriendinnen en ze leert de jongen met de 'gebruiksaanwijzing' uit haar klas steeds beter kennen.

Dankzij Ronja’s opgewektheid lijkt er eigenlijk weinig aan de hand en ze weet de lezer hierin mee te sleuren. Wanneer het een of ander uit de hand dreigt te lopen, zet je toch meermaals vraagtekens bij bepaalde situaties. Er ligt er een bepaalde spanning op de loer, want de dreiging dat de buitenwereld alles zal ontdekken komt steeds dichterbij. Naarmate het verhaal vordert, blijkt er dan ook een cruciale ouderlijke factor in het geheel te missen. Door alle dingen die Ronja zelf moet doen, lijkt haar personage soms ouder dan dat ze in werkelijkheid is, waardoor de problemen soms minder heftig lijken dan ze zijn, terwijl het achteraf gezien dus echt niet oké is.

De inmenging van school, vrienden en familie is dan ook een vereiste om een twist aan het verhaal te brengen en iedereen, ook de lezer, met de neus op de feiten te drukken. Want wat vrij idyllisch leek, gaat langzaam de problematische kant op. Ook Ronja ziet dit meer en meer in, waardoor ze wel hulp wil maar niet goed weet bij wie ze het moet halen. Hierin komt het belang van een sociaal netwerk dan om de hoek kijken en worden de voor- en nadelen van het primitieve leven aangehaald.

Huisje 13 is een prachtig inkijkje in het leven van jong meisje dat een primitief bestaan leidt in een vakantiepark. Met alle positieve, maar ook negatieve gevolgen van dien.