Vlot en verwarrend op een goede manier

Charlie Wynwood en Silas Nash kennen elkaar al hun hele leven. Ze zijn verliefd op elkaar sinds ze veertien zijn en hebben al een hele historie. Maar op een dag worden ze wakker en herkennen ze elkaar en zichzelf niet. Ze hebben geen herinneringen meer aan hun verleden, hun eerste kus, hun eerste ruzie… Dat is allemaal verdwenen.
Ze moeten samenwerken om erachter te komen wat er gebeurd is en waarom. Maar hoe meer informatie ze verzamelen, hoe meer ze over zichzelf en over elkaar te weten komen en hoe ze waren, hoe gecompliceerder het wordt. Waarom waren ze eigenlijk nog steeds bij elkaar?

De eerste kennismaking met Charlie en Silas verloopt op een interessante maar ook enigszins verwarrende manier. Ze zijn beide zowat al hun herinneringen kwijt en het in de eerste hoofdstukken echt nog niet duidelijk wat er nou eigenlijk aan de hand is. Ze zijn beide op school en moeten maar aannemen van anderen wie ze en hoe ze zijn. Als ze meer tijd met elkaar door beginnen te brengen, wordt het verhaal interessanter er ook wel wat spannender.

Naarmate het plot zich ontwikkelt, komen er steeds meer kleine beetjes informatie naar boven. Puzzelstukjes van een geheel dat nog lang niet duidelijk is. Er is één voordeel: Charlie hield dagboeken bij en zij en Silas schreven elkaar brieven. Zonder deze dingen zouden ze waarschijnlijk nooit echt te weten zijn gekomen wie ze daadwerkelijk waren. Ondanks dat ze zich weinig meer herinneren hebben ze elkaar en dat is een hele troost. De manier waarop ze met elkaar omgaan, ondanks dat ze elkaar eigenlijk niet echt meer kennen, heeft iets hoopvols. Want ondanks dat ze weten dat ze verliefd op elkaar waren, lijken ze door hun geheugenverlies opnieuw voor elkaar te vallen. Althans, dat proberen ze, want wat blijkt, na 48 uur verliezen ze opnieuw hun herinneringen aan de dagen ervoor.

Het fenomeen van het verliezen van hun herinneringen heeft iets origineels, maar ook iets ongrijpbaars. Het lijkt alsof Charlie en Silas telkens weer van voor af aan moeten beginnen. Wij als lezers hebben ineens veel meer informatie tot onze beschikking dan de personages uit het boek. Hierdoor lijkt het soms alsof het verhaal in herhaling begint te vallen. Er ontstaan steeds meer vragen rondom wat er nou precies aan de hand is en hoe en of het opgelost kan worden. In de tweede helft van het boek gebeuren er ook enkele onverklaarbare dingen, wat het enerzijds mysterieus maakt, maar anderzijds een wig tussen het plot en de lezer drijft en zo meer afstand creëert.

Zowel Charlie als Silas zijn hun herinneringen over zichzelf en elkaar kwijt, maar algemene dingen weten ze wel nog. Charlie komt er langzaam maar zeker achter dat ze helemaal niet meer zo aardig was en dat zit haar dwars. De manier waarop zij erachter komt dat ze fouten heeft gemaakt is aangrijpend om te lezen. Ze lijkt door haar verloren herinneringen ineens een ander persoon te zijn geworden, iemand die veel fijner in de omgang is.
Silas is iets stabieler dan zijn vriendin. Hij lijkt, ondanks de dingen die hij over zichzelf ontdekt, weinig te zijn veranderd. Hoe beter je hem leert kennen in het heden als in het verleden, hoe overtuigender en realistischer zijn personage wordt.

Op GoodReads (https://www.goodreads.com/questions/474054-i-just-read-both-parts-of-never-never-and) is te lezen dat Colleen Hoover de hoofdstukken vanuit Silas’ personage heeft geschreven en Tarryn Fisher de hoofdstukken vanuit Charlies perspectief. Ze schreven in eerste instantie onafhankelijk van elkaar en stuurden telkens een nieuw hoofdstuk naar elkaar toe om te lezen en vervolgens weer verder te schrijven. Dit zorgde ervoor dat Hoover de richting waarop ze wilde gaan wel eens aan moest passen. Wanneer ik terug kijk op het boek en de ontwikkelingen van plot, kan ik wel zeggen dat ik dit hier en daar merkte. Zeker omdat het verhaal wel eens in herhaling valt, daarna ineens van koers verandert en alles weer een beetje opnieuw begint. Het was zeker een hele ervaring om een boek op deze manier te lezen en het is in elk geval iets wat je niet snel vergeet.

Never never is een mysterieus verhaal waarin puzzelstukjes langzaam op hun plek vallen. Het is enerzijds vlot maar anderzijds verwarrend, maar wel een relatief goede manier.