Heerlijk maar mager vervolg

Na het spetterende eerste deel met het alles veranderende eind, was ik razend benieuwd wat het tweede deel voor ons in petto zou hebben. Het was heerlijk om weer in de wereld van Broadbent te duiken, want hoewel de wereld behoorlijk wat diepgang heeft, is het niet moeilijk om alles te kunnen blijven volgen. wat dat betreft zit dit verhaal vol clichés en bekende YA-Fantasy elementen, maar dat zorgt er niet altijd even veel voor dat het minder leuk is om te lezen. Minder verrassend, dat wel op meerdere gebieden, maar de auteur weet toch je aandacht erbij te houden. Dit komt mede door de fijne schrijfstijl die je gemakkelijk door het verhaal sleurt. Er gebeuren daarnaast ook genoeg spannende dingen waardoor je na elk hoofdstuk toch sterk de neiging hebt om verder te willen blijven lezen.

Oraya’s personage wordt uiteraard een stuk verder uitgediept dan in het eerste deel. De eerste verrassing was uiteraard niet geheel onverwacht en de ontwikkelingen die daarna plaatsvonden wat haar achtergrond en vermogen betreft ook niet. Maar het is wel interessant om te lezen hoe de auteur de verschillende lagen samen met ons ontdekt.
Raihn daarentegen verandert eigenlijk niet heel erg. De hoofdstukken die uit zijn perspectief zijn geschreven laten je inzien dat hij wel om Oraya geeft, maar haar tegelijkertijd, tegen beter weten in dus ook gebruikt in zijn voordeel. Of hij daar echt spijt van heeft, dat is maar de vraag, want eigenlijk geniet hij wel van het kat en muis spel dat hij zelf in gang heeft gezet.

Op deze twee hoofdpersonages na worden de secundaire personages niet ontzettend ver uitgediept. Er zijn mensen die hen helpen, maar ook mensen die hen tegenwerken en er moet ook ergens een mol in het spel zitten, maar wie dat is, dat blijft een beetje gissen. De Oraya en Raihn hebben allebei bepaalde vermoedens, maar het komt dan ook totaal niet als verrassing als hun vermoedens juist níét blijken te kloppen en de dader dus heel iemand anders blijkt te zijn.
Verder was het politieke stukje, het spel dat door de verschillende huizen wordt gespeeld, niet heel indrukwekkend of benoemingswaardig. Het lijkt er meer aan toegevoegd om wat meer diepgang in het verhaal te brengen, niet omdat het nou zo uiterst belangrijk is.

The Ashes and the Star-Cursed King is een mager vervolg op het eerste spetterende deel. Toch is het heerlijk om te lezen, maar het mist bepaalde diepgang.