Een bekend maar verrassend verwachtingspatroon

Moeder van drie boekenfans en getrouwd met een leesverslaafde: Nadine Barroso. Haar derde boek, getiteld Verraderlijk spel, is verschenen bij De Crime Compagnie.

Jasmine Ziani loopt stage bij de recherche afdeling moordzaken. Wanneer het lichaam van een kind te midden van een mysterieus stenenfiguur wordt gevonden, vindt zij een aanwijzing die hen bijna was ontgaan. Het onderzoek is nog in volle gang wanneer kleine Finn in de Ardennen vermist raakt. De link met de eerste zaak wordt al snel gelegd maar waar hebben ze eigenlijk mee te maken? Een seriemoordenaar, een bekende van beide kinderen? Jasmine zet alles op alles om Finn te redden voordat het te laat is.

Het verhaal gaat met een intense en tegelijkertijd luchtige inleiding van start. De vertelvorm laat alles een beetje onbezorgd en simpel overkomen, maar de gebeurtenissen geven daar al snel een andere draai aan. Er wordt zowel vanuit Jasmines perspectief verteld als vanuit het perspectief van de moeder van Finn. Doordat je informatie vanuit beide kanten van het verhaal krijgt, geeft dit aanzet tot verdenkingen en het trekken van conclusies. Wie ziet hierachter? Wat is het motief en welke personages zijn wel of niet te vertrouwen?

Wat betreft de onvoorspelbaarheid van de gebeurtenissen gaat het eigenlijk twee kanten op. Aan de ene kant gedragen bepaalde personages zich vrij verdacht en dit zet aan tot bepaalde verdenkingen die later kloppend blijken te zijn. Aan de andere kant zit er dusdanig meer achter het verhaal en de vermissing van Finn, dat die onderdelen onduidelijk blijven en vragen oproepen. Hiermee ontstaat er een bekend verwachtingspatroon maar bevat het evengoed verrassende elementen.

Alle onbeantwoorde vragen en losse eindjes brengen wel de nodige spanning met zich mee. Barroso weet door middel van korte hoofdstukken, het afwisselen van perspectieven en het nauwkeurig afwegen van het vrijgeven van informatie aan de lezer, de aandacht continu bij het verhaal te houden. De prettige, eenvoudige schrijfstijl draagt daar ook aan bij. Toch zorgt die eenvoud er soms ook voor dat het net té simpel overkomt. Het boek is hierdoor wel leesbaar voor een breder publiek, maar mist ook diepgang.

De karaktervorming van Jasmine is veruit het sterkst. Haar volhardende en moedige personage maakt een echte ontwikkeling door, vooral in haar toewijding aan haar werk en in het contact met haar collega’s. De moeder van Finn blijft aan de andere kant vrij stabiel. De achtergrond van sommige andere personages had nog wat verder uitgediept kunnen worden om het verhaal meer ‘body’ te geven.

Het laatste kwart van het verhaal bevat zonder twijfel het meeste vaart en de uiteindelijke ontknoping is zenuwslopend. De ene na de andere onthulling vindt plaats en alle ontdekkingen en verhaallijnen komen uiteindelijk samen tot een weerzinwekkend, maar tegelijkertijd intrigerend geheel.