Heerlijk maar erg veel herhaling

Na een explosief eind in De strijd van twee koninginnen staat Poppy voor een grote opgave. Ze moet een speciale rite doormaken om zich te kunnen ontpoppen tot de oergodin. Ze belandt in een diepe slaap waarvan niemand weet hoelang die zal duren en hoeveel herinneringen Poppy naderhand aan haar verleden heeft. Terwijl Poppy in stase is, beginnen de goden te herrijzen en zich klaar te maken voor de volgende oorlog. In de tussentijd probeert Casteel er alles aan te doen om er voor Poppy te zijn en ervoor te zorgen dat ze haar herinneringen aan hem, en alles wat ze mee hebben gemaakt, behoudt. Dat doet hij door zijn eigen herinneringen met haar te delen.

Met opnieuw een alles veranderend einde liet Armentrout ons in spanning afwachten wat het vijfde deel voor ons in petto zou hebben. Poppy’s personage krijgt steeds meer lagen, telkens wanneer ze denken te weten wie en wat ze is, ontdekken ze weer iets nieuws. Wat dat betreft lijkt het er wel op dat deze serie een beetje in herhaling begint te vallen.

En over herhaling gesproken, dit vijfde deel bestaat bijna alleen maar uit herhaling, herhaling en herhaling. Wat blijkt? Er vinden nauwelijks nieuwe ontwikkelingen plaats, dit vijfde deel blijkt namelijk gewijd te zijn aan Casteels perspectief. Zowat alle meest belangrijkste gebeurtenissen worden opnieuw beschreven, maar dan vanuit Casteels perspectief. In het begin is het nog best leuk en oké om hierover te lezen. Zeker omdat Casteel al veel meer informatie tot zijn beschikking had dan we in het eerste boek dachten te weten. Nu met die wetenschap leest het toch net allemaal even anders. Maar wanneer blijkt dat hoofdstuk na hoofdstuk, scène na scène opnieuw vanuit Casteel wordt verteld, begint het langzaam aan wat te vervelen. En dat is jammer, want ik had hoge verwachtingen van dit derde deel.

Wat er wel positief aan is, blijft voor mij Armentrouts schrijfstijl. Het lijkt niet per se uit te maken wat ze precies schrijft, maar haar manier van vertellen spreekt mij enorm aan. Ik vlieg altijd door haar werk heen en ook dit boek heeft niet heel veel tijd in beslag genomen om te lezen, ondanks de ruim 600 pagina’s. Ze vertelt gemakkelijk, soepen en aantrekkelijk. Ze weet je als lezer mee te slepen in haar verhaal om uren later tot de conclusie te komen dat je nog steeds aan het lezen bent. Wat dat betreft is het heerlijk om je zo in een verhaal te kunnen verliezen.

Aan het eind van het boek zijn we eigenlijk maar weinig opgeschoten. Er is wat bezoek langs gekomen in de tijd dat Poppy in stase was, met hier en daar een kleine openbaring. Maar heel veel meer is er niet gebeurd in de tijd die verstreek vanaf het eind van deel 4 tot het eind van deel 5. Het zal dus opnieuw wachten zijn tot het volgende deel om te weten hoe het verhaal nou daadwerkelijk verder gaat.