We gaan de goede kant op, maar er is nog veel te doen.

Wat een prachtig boek! Lessen in de Chemie vertelt het verhaal van Elizabeth, een wetenschapper die in de jaren 50 alles op alles zet om als volwaardig mens erkend te worden. In die tijd was het voor vrouwen bijna onmogelijk om het juk van het huishouden – gezien als een ‘leuke bezigheid’ – van zich af te schudden. Het huishouden of eenvoudige baantjes waren voor hen weggelegd; het serieuze denkwerk was voor mannen. En zelfs een slecht huwelijk mocht van de kerk niet worden ontbonden, waarbij de schuld steevast bij de vrouw werd gelegd.

Elizabeth weet vrouwen op humoristische en krachtige wijze te motiveren om zich los te maken en te kiezen voor het leven dat zij zelf willen leiden.

Het boek is vlot geschreven, vol liefde en humor, wat het op het eerste gezicht doet lijken op een feelgood verhaal. Toch hoop ik dat je verder kijkt en erover nadenkt. Zijn we als vrouwen nu écht zoveel vrijer geworden?

Ik denk dat zolang er nog steeds grapjes worden gemaakt over “domme blondjes,” het nog steeds fijn wordt gevonden dat een man mee helpt in het huishouden (terwijl een vrouw nooit 'meehelpt' – ze doet het gewoon), en een vader één “pappadag” per week heeft voor vooral de leuke dingen met de kinderen, we er nog lang niet zijn.

Mijn moeder is Neerlandica. Toen de "Moeder-Mavo" werd opgericht, schreef ze zich meteen in. Een geweldig initiatief, al zegt de naam al veel over het beperkte vooruitgangsdenken van die tijd. Ze sloeg het MAVO-HAVO-gedeelte over, ging direct naar het VWO en daarna naar de universiteit. Met een nieuwe titel op zak, vond ze echter geen baan – want 40+ werd simpelweg als ‘te oud’ beschouwd.

Voor mij heeft dit boek dan ook een veel diepere betekenis.