Vrouwenthriller met moordend verteltempo dat wat uit de bocht schiet

Nadine Barroso (1981) debuteerde in 2016 met haar roman ‘Ego’ en bracht daarna twee thrillers uit: ‘Ken mij niet’ en 'Verraderlijk spel.’ In haar thrillers speelt ze met machtsposities, seks en vermaak. Haar thriller ‘Dodelijke cocktail’ werd uitgegeven bij De Crime Compagnie.

Als Charlie een oude ansichtkaart uit Italië ontvangt, wordt ze geconfronteerd met duistere geheimen uit haar studententijd. Ze blijkt niet de enige van haar vriendinnen te zijn met een ansichtkaart. Samen met drie vriendinnen keert ze terug naar Italië waar hun zomervakantie twintig jaar geleden eindigde in een nachtmerrie. Ze gaan opnieuw op zoek naar een vriendin van hen die op mysterieuze wijze is verdwenen. Lukt het hun om haar vreemde verdwijning op te lossen?

In haar proloog opent Nadine Barroso haar thriller met een gruwelijke cliffhanger die meteen de bedrukkende sfeer voor de rest van het verhaal schept. In een flashback blijken de vijf jonge studentes - Charlie, Maaike, Isabel, Esmee en Tessel - onverwacht onderdeel te zijn geworden van een crime scene. Het gaat over en weer tussen de vriendinnen over wat er die avond van het misdrijf precies gebeurd is. Doordat het verhaal sterk is opgebouwd uit dialogen is de onderhuidse spanning tussen hen goed te voelen. De verwarring en angst zitten er bij de vriendinnen goed in en door de sterke spanningsopbouw wil je niets liever dan ontdekken wie welke rol heeft in dit verhaal.

Het boek kenmerkt zich door twee verhaallijnen die zich beide afspelen in de Italiaanse badplaats Riviera del Conero. In de zomer van 2003 genieten de vijf jonge vriendinnen van Italiaanse mannen, seks en alcohol, totdat zich er mysterieuze verdwijningen en moorden voordoen waardoor hun vakantieplezier abrupt wordt beeindigd. Barroso beschrijft in een andere verhaallijn twintig jaar later hoe deze zomer hun vriendschap uit elkaar heeft gedreven, wanneer de nu dertigers terugkeren naar Italië.

De frictie tussen de personages onderling is goed uitgewerkt. Barroso schetst een hechte groep jonge vriendinnen met elk een kenmerkend karakter: de jonge Charlie is de uitbundigste van het stel en staat bekend als mannenverslinder, Maaike is de verstandige en haalt Charlie vaak uit de nesten, Isabel is bedachtzaam en moet nog wat loskomen, Tessel heeft de meest uitgesproken mening en steekt die niet onder stoelen of banken en Esmee is het derde wiel van het stel en treedt meer op de achtergrond. Barroso’s thriller wordt aan elkaar verteld door dialogen tussen personages. In die dialogen komt de spanning tussen hun verschillende karakters goed naar voren. Er heerst een venijnige sfeer. Zo blijkt twintig jaar later als de vriendinnen voor het eerst elkaar weer ontmoeten:

“Charlie glimlachte mild. ‘Als ik heel eerlijk ben, wil ik dat niet graag genoeg. Met de kinderen ben ik druk zat.’
‘Vind je het niet vervelend dat je dan niet meedraait in de maatschappij?’ vroeg Tessel.
‘Pardon? Niet meedraaien in de maatschappij? (...)
(...) ‘Ik snap het, hoor,’ zei Isabel. ‘Het wordt voor jou natuurlijk ook lastig als je te veel balletjes in de lucht moet houden.’

Alhoewel Dodelijke Cocktail een sterke spanningsopbouw heeft, mist er door het moordende verteltempo diepgang in de afwerking. Wat opvalt is dat de hoofdstukken vrij kort zijn - zo’n twee tot vijf pagina’s - waardoor het leestempo hoog is. Er zijn veel wisselingen in verhaallijnen. Na ieder hoofdstuk wisselt Barroso van verhaallijn. Iedere verhaallijn wordt dan weer verteld vanuit het perspectief van een van de vijf vriendinnen, door een personele (hij/zij) verteller. Charlie’s perspectief komt het meest voor. Daarnaast vind je in cursiefjes aan het begin van elk hoofdstuk, dat zich afspeelt in 2023, een observatie van de dader. Als lezer moet je dus veel en snel schakelen en dat maakt het soms moeilijk om helemaal in een verhaallijn te komen, voordat de volgende zich alweer aandient. Het voelt alsof Barroso te veel elementen wil toevoegen om haar verhaal spannend te houden.

De snelle opeenvolging van verdwijningen en moorden houden het verhaal spannend, maar sommige plottwisten zijn wat minder goed uitgewerkt. Ondanks de goed bedachte plottwisten is het verhaal soms wat voorspelbaar. De slogan ‘sisters before misters’ die de vriendinnen gebruiken voorspelt dat hun vriendschap op het spel komt te staan. Daarnaast is er een dader in het spel die heel snel zijn vreselijke daden toegeeft. Je mist als lezer de worsteling, twijfel en aanloop naar zo’n bekentenis. Dat maakt de plottwisten soms wat ongeloofwaardig.

Jammer is dat de sfeervolle setting die het verhaal karakter geeft niet helemaal tot zijn recht komt. Barroso heeft haar dialoogvoering goed onder de knie, maar er is daardoor minder ruimte voor het creëren van een setting. Beide verhaallijnen spelen zich grotendeels af aan de Italiaanse kust Riviera del Conero, maar het verhaal had zich ook in ieder ander zonnig land met zee kunnen afspelen. Het verhaal proeft niet helemaal naar de sferen van Italië.

Dodelijke Cocktail staat vol clichés waar je als lezer van moet houden. Thema’s die terugkeren zijn: vriendschap, seks, mentale gezondheid en machtsposities. De seksscènes zijn vermakelijk, maar sommige seksuele toespelingen zijn onnodig, zoals wanneer Charlie de rechercheur ontmoet en seksuele opmerkingen maakt.

Charlie in gesprek gaat met de rechercheur en hem voor zich ziet in haar slipje.

Dodelijke Cocktail is een echte vrouwenthriller waarin vriendschap, seks en machtsposities centraal staan. Nadine Barroso levert een mooi staaltje dialoogvoering tussen haar personages af voor haar tweede thriller, maar meer aandacht had mogen gaan naar de setting, diepgang en afwerking.

(Dit boek won ik bij de winactie op Hebban.nl)