Mensen van vlees en bloed

In Dromenvanger wordt inspecteur Cato Isaksen geconfronteerd met een verwarrende moordzaak. Een jong meisje, Therese, wordt vermoord gevonden in de haven en blijkt op een hele andere plek verdwenen te zijn. Ook haar auto wordt weer op een andere plaats teruggevonden. Vlak daarna verdwijnt er een vijfjarig meisje en vindt er nog een moord plaats op een jonge dame. Ook het persoonlijke leven van Cato beslaat weer een groot deel van het verhaal, net als in het voorgaande boek van Lindell. Cato is weer gaan wonen bij zijn ex-vrouw en met zijn oudste zoon gaat het niet goed. Hij gebruikt drugs en praat nauwelijks met zijn ouders. Cato heeft het gevoel niets meer goed te kunnen doen en voelt zich heen en weer geslingerd tussen het welzijn van zijn kinderen, zijn ex-vrouw en zijn werk. Gaandeweg blijkt dat de moordenaar de haren van zijn slachtoffers gebruikt om in zijn dromenvanger te vlechten. En uiteindelijk blijkt de moordenaar dichterbij dan gedacht.

In dit tweede deel van de Cato Isaksen reeks is Cato zelf niet de meest prettige persoon. Je voelt duidelijk aan hoe hij de plank steeds weer net misslaat als het gaat om de omgang met zijn kinderen en vrouw. Soms krijg je het idee dat de kinderen een grote last zijn voor Cato en dat maakt hem niet altijd even sympathiek. Toch blijkt uiteindelijk wel dat hij het hart op de goede plek heeft zitten. Deze beschrijvingen maken wel dat Lindell een heel geloofwaardig en menselijk hoofdpersoon heeft gecreeërd. En dat doet ze eigenlijk ook met haar beschrijvingen van de daders en slachtoffers. Het zijn allemaal mensen van vlees en bloed met hun sterktes en zwakheden. Deze uitgebreide beschrijvingen van de verschillende personages zorgen voor een boeiend relaas en veel begrip van de lezer voor de handelingen van deze personen. En het verhaal is ook nog eens domweg erg spannend. Ook al was mij vrij snel duidelijk wie de dader moest zijn, het bleef lang onduidelijk wat nou de precieze beweegredenen waren. In tegenstelling tot in haar misdaaddebuut Het dertiende sterrenbeeld wijdt Lindell niet uit met te uitgebreide zweverige beschrijvingen maar blijft mooi bij haar verhaal dat prachtig vanuit verschillende personages wordt beschreven. Het is een boek waar je doorheen vliegt en dat blijft boeien. Ik heb nog één Lindell te goed, Rouwmantel. Ik verheug me er op want Lindell schrijft prettige en spannende boeken.