Ronduit vervelend

De mediamachine voor de nieuwe politieserie ‘Grijpstra en De Gier’ draait momenteel overuren. Bijna elke dag is er wel iets over te horen, lezen of zien. RTL4 heeft duidelijk hoge verwachtingen van deze gedoodverfde opvolger van Baantjer. En het is voor Janwillem van de Wetering vast ook een mooie opsteker dat er een grootste tv-serie aan zijn boeken wordt gewijd. Toen ik gisteren in de boekwinkel kwam, zag ik ze van verre al liggen. Een hele serie ‘Grijpstra en De Gier’ boeken, tv-editie staat er pontificaal voorop. Dat klopt in de meeste gevallen ook echt, want een boel van deze nieuwe deeltjes zijn niet geschreven door Van de Wetering, maar door andere auteurs die hun verhaal weer baseerden op de televisiescenario’s van Peter Römer (die ook voor Baantjer schreeft). Zo ook het boek dat ik kreeg toegestuurd door uitgeverij ‘The house of books’ om te recenseren. Dit deel is geschreven door misdaadschrijver en vertaler Gert Jan de Vries.

Het verhaal begint met een afrekening in het criminele milieu. Alleen wordt de crimineel niet geraakt, maar een onschuldig kind wel. Grijpstra en De Gier worden op de zaak gezet. Het beoogde slachtoffer, met de flauwe naam Jantje Leeflang, ontkent natuurlijk in alle toonaarden dat hij crimineel is. Hij heeft geen idee wie het op hem gemunt zou kunnen hebben. Gelukkig blijken Grijpstra, De Gier en ook de commissaris goed bekend te zijn met het onderwereldje en komen ze snel uit bij een aantal potentiële daders. Leeflang blijkt in de XTC-handel te hebben gezeten en betrokken te zijn bij geldtransacties met ene Geert Bergmann. En dan wordt plots het kind van Bergmann ontvoert. Allerlei zaken die typerend zijn voor het criminele milieu komen vervolgens aan bod, van geldwitwasserij tot pornografische foto’s. Maar uiteindelijk blijkt de ontvoering van dit kind toch een iets andere achtergrond te hebben dan in eerste instantie zou worden verwacht.

Over dit boek kan ik helaas niets anders zeggen dan dat ik het ronduit vervelend vond. Ik heb me lang zitten afvragen waardoor dat nou kwam. Grijpstra en De Gier vind ik (in dit boek in ieder geval) erg oninteressante personages. Ze zijn eendimensionaal, ze zijn niet sympathiek en hun interactie met elkaar en de buitenwereld is nou niet bepaald inspirerend. En dan heb ik het nog niet eens over die commissaris, Cardozo en Hetty de secretaresse. Tjonge, wat een lege hulzen... Verder mist dit verhaal simpelweg een goed plot en een spanningsboog. Er is veel nutteloos ‘gewauwel’ tussen de bedrijven door. Het scenario moest misschien worden opgevuld tot een boek? Er worden soms aanzetjes gedaan tot persoonlijke bespiegelingen (Grijpstra moet leren ‘loslaten’), maar het verhaal komt er geen steek verder mee. Eerlijk gezegd was ik blij dat ik het boek uit had, nu kan ik weer wat leuks gaan lezen. Ik weet niet hoe de originele boeken van Van de Wetering zijn, dus ik kan niet goed beoordelen of het nou aan die Grijpstra en De Gier ligt of aan het feit dat dit boek gewoon niet goed is geschreven. Maar na deze ervaring loop ik een stuk sneller langs die tv-editie uitgaves in de boekwinkel. Hopelijk is de tv-serie beter dan de tv-editie.