Lezersrecensie
Een mooi boek van een veelbelovend auteur
Het laatste uur is het debuut van de Franse schrijver Christophe Dufossé, van origine leraar van beroep. Het leraarschap heeft Dufossé blijkbaar geinspireerd tot het schrijven van deze roman, welke gaat over een groep leerlingen op een middelbare school. Hopelijk put de schrijver hierbij niet uit eigen ervaringen, want het gegeven is nogal gruwelijk. Een leraar pleegt zelfmoord door uit een klaslokaal te springen. De vervanger, Pierre Hoffmann, probeert te achterhalen wat de leraar tot deze wanhoopsdaad gedreven heeft. Al snel blijkt dat de kinderen uit klas 3B, de klas die aanwezig was bij de zelfmoord, allen bijzonder vreemd zijn en zich niet normaal gedragen. Pierre raakt steeds meer gefascineerd door deze klas en gaat uiteindelijk met ze op excursie.
Het is een beetje de vraag of Het laatste uur thuis hoort bij Crimezone. Het is in zekere zin een spannend boek, maar ik vind het meer een roman dan een thriller. Het centrale thema is niet de misdaad, maar eenzaamheid en de leegte van het bestaan. Op de achterflap wordt Dufossé vergeleken met grote namen als Kafka en Houellebecq. Dat vind ik persoonlijk iets teveel krediet. Het boek heeft niet het verontrustende in zich wat boeken van bovengenoemde wel hebben, iets wat volgens mij vooral te wijten is aan de hier en daar gekunstelde manier van schrijven. Doordat sommige zaken erg verwrongen zijn opgeschreven, komt de boodschap minder goed aan. Na de boeken van Houellebecq lag ik nog wel eens depressief wakker, na dit boek heb ik prima geslapen.
Ik vind zowiezo dat een debutant door uitgevers niet altijd direct met de groteren moet worden vergeleken, dat schept erg hoge verwachtingen en is eigenlijk niet eerlijk naar lezer en schrijver toe. Een ander citaat op de kaft vergelijkt het boek met Donna Tartts Verborgen geschiedenis. Ook deze vergelijking gaat wat mij betreft mank, Dufossés boek is veel filosofischer van aard en beter geschreven dan de boeken van Tartt. Mooi is wat mij betreft het goede woord dat past bij dit boek, een mooi boek van een veelbelovend auteur. Een intrigerend verhaal, jammer dat de schrijver hier en daar te moeilijk wil doen. Een beetje kaler schrijven zorgt soms voor een grotere impact.
Het is een beetje de vraag of Het laatste uur thuis hoort bij Crimezone. Het is in zekere zin een spannend boek, maar ik vind het meer een roman dan een thriller. Het centrale thema is niet de misdaad, maar eenzaamheid en de leegte van het bestaan. Op de achterflap wordt Dufossé vergeleken met grote namen als Kafka en Houellebecq. Dat vind ik persoonlijk iets teveel krediet. Het boek heeft niet het verontrustende in zich wat boeken van bovengenoemde wel hebben, iets wat volgens mij vooral te wijten is aan de hier en daar gekunstelde manier van schrijven. Doordat sommige zaken erg verwrongen zijn opgeschreven, komt de boodschap minder goed aan. Na de boeken van Houellebecq lag ik nog wel eens depressief wakker, na dit boek heb ik prima geslapen.
Ik vind zowiezo dat een debutant door uitgevers niet altijd direct met de groteren moet worden vergeleken, dat schept erg hoge verwachtingen en is eigenlijk niet eerlijk naar lezer en schrijver toe. Een ander citaat op de kaft vergelijkt het boek met Donna Tartts Verborgen geschiedenis. Ook deze vergelijking gaat wat mij betreft mank, Dufossés boek is veel filosofischer van aard en beter geschreven dan de boeken van Tartt. Mooi is wat mij betreft het goede woord dat past bij dit boek, een mooi boek van een veelbelovend auteur. Een intrigerend verhaal, jammer dat de schrijver hier en daar te moeilijk wil doen. Een beetje kaler schrijven zorgt soms voor een grotere impact.
1
Reageer op deze recensie