Fijne cozy crime

In geen hond op straat maken we kennis met Emily en haar hond Jazzy. Ze heeft haar hond een speur cursus gegeven en ze oefent ook met haar. Haar hond geniet er ook zichtbaar van en Emily ook. Tot het moment dat Jazzy een hand - zonder lichaam - vindt bij de flat waar ze woont. Dan wordt het speurwerk echt en angstig. De politie doet niet veel behalve wat oppervlakkig onderzoek, Emily besluit daarom zelf een onderzoek te starten. Ze wordt hierbij geholpen door vriendin Melissa en af en toe bemoeit bovenbuurman Joost zich er ook mee. Of speelt er wat meer tussen haar en Joost?

Geen hond op straat is een fijne cozy crime. Naast een luguber tintje vind ik dit vooral een rustig spannend verhaal om te lezen. Emily is een doorsnee persoon. Je leert haar en Melissa wat beter kennen, maar het blijft een beetje oppervlakkig. Wat erg leuk is, is het feit dat er best veel personages in dit verhaal voorkomen, wat je wel nieuwsgierig houdt wie er uit de flat wat met de hand te maken heeft. De angst die Emily en eventuele andere bewoners naar mijn idee zouden moeten voelen, komt bij mij niet duidelijk over. Ik zou zelf niet meer rustig slapen als ik een hand in mijn achtertuin vond en me af zou vragen wie van de buren iemands hand heeft afgehakt of nog erger; vermoord.

Het verhaal is vlot en vrij luchtig geschreven; zonder dat de spanning een echt hoogtepunt heeft. Kortom een fijne cozy crime. Je ziet de ware toedracht van de oorzaak van de hand totaal niet komen. Dit zorgde wel voor een verrassend eind. Ook de epiloog biedt een verrassende twist aan het einde wat alsnog voor een flinke dosis onderhuidse spanning zorgt. Aanrader voor liefhebbers van cozy crime verhalen.