Prachtige feelgood met ontzettend veel diepgang

Samen met haar vader runt Caro een hotelboetiek in ‘t Gooi. De rijke clientèle die het hotel aantrekt, zit vol met roddels die haar ruimschoots voor ziet van inspiratie voor de feelgood verhalen die ze schrijft onder het pseudoniem Sophie van Assen. Natuurlijk wil ze niet dat de klanten zichzelf herkennen in haar verhalen, maar er zit ook nog een andere reden achter. In haar jeugd is Caro zwaar gepest wat uiteindelijke leidde tot een auto-ongeluk waarbij zij heftig verbrand is. Haar hele linkerkant zit zwaar onder de littekens door de brandwonden. Door dit ongeluk zijn haar ouders uit elkaar gegroeid en uiteindelijk gescheiden. Caro bleef bij haar vader; ze zijn twee handen op een buik. Hij was er altijd voor haar ten tijde van het ongelijk, om haar overal naar toe te brengen en morele steun te geven. Haar moeder is de grote afwezige in dit verhaal.

Na meerdere succesvolle feel/real good wil haar uitgever dat ze uit de schaduwen en in de spotlights treedt. Caro schiet hier gelijk van in de stress. Haar vader komt met een geniaal plan. Hij kent Ivy, een jonge vrouw, die perfect geschikt is voor de rol van Sophie van Assem. Ivy wordt door Caro klaargestoomd om in haar naam naar buiten te treden. Alles lijkt perfect te zijn. Maar ze had niet op journalist Jesse gerekend. Hij heeft als eerste een interview met haar en voelt dat er iets niet in de haak is. Zijn interesse is gewekt. Hij moet namelijk met een spectaculair verhaal komen om zijn baan bij de krant te redden.

Caro is een zeer sympathiek personage, ik heb van haar genoten. Ik heb intens met haar meegeleefd. Je leest het verhaal vanuit haar visie in ik vorm. Hierdoor kon ik intens met haar mee leven. Maar ook omdat ik zelf ook diverse keren in mijn leven ben gepest. Naarmate het verhaal vordert, worden de scenes intenser en ik heb het ook niet droog kunnen houden. Wat doen mensen elkaar toch in vredesnaam aan. Te meer om te bedenken dat ook volwassenen, die beter zouden moeten weten, ook pesten! Zelf vind ik het fijn als er zwaardere onderwerpen in feel goods ter sprake komen. Ook als dit voor sommigen een trigger kan zijn. Het zou voor mij geen reden zijn het boek niet te lezen.

Wie schrijft die blijft wordt verteld in het nu en via flashbacks lees je Caro’s geschiedenis door middel van Tranendal, het eerste boek wat ze hierover schreef. Dit hield mijn nieuwsgierigheid en spanning goed vast. Daarnaast is Tamara’s schrijfstijl erg vlot en prettig leesbaar. Ze weet je echt mee te nemen in het verhaal in de karakters. Ook al is er aan Caro’s vader en Ivy lang niet zoveel aandacht gegeven, kwamen deze personages ook tot leven.

Gedurende het verhaal zijn er vele twists en gebeurtenissen die het verhaal voor mij echt spannend maakten en voldoende afwisseling boden t.a.v. Het zwaardere maatschappelijke thema pesten. Wie schrijft die blijft is daardoor niet een extreem zwaar boek geworden, maar weet mede door de fijne personages als Ivy en Jesse, ook een luchtige fijne sfeer te houden.

Wie schrijft die blijft is het eerste verhaal wat ik lees van Tamara. Ik was zeer nieuwsgierig naar het verhaal en eindelijk was mijn reservering bij de bieb binnen en kon ik starten. Het boek wist me vanaf de eerste bladzijde te boeien. Tamara heeft een fijne schrijfstijl. Ondanks het zwaardere thema van pesten wordt het verhaal door de vele plottwist en leuke bijpersonages niet te zwaar. Het blijft een fijne feelgood om te lezen met meer diepgang. Precies waar ik van hou. Aanrader!