De naaister uit Parijs

Toen ze nog maar tien jaar oud was, werd Tilly Dunnage gedwongen om haar geboortedorp op het platteland van Australië te verlaten in een zwarte wolk van beschuldigingen.
Jaren later keert ze terug om voor haar moeder te zorgen. Ze is dan in Parijs bij de beste coutureateliers in de leer geweest. Tilly’s schitterende jurken wekken de afgunst van de hele bevolking.
Maar Dungatar is een klein dorp, en kleine gemeenschappen hebben een lang geheugen. Eerst lukt het Tilly de wantrouwige inwoners voor zich te winnen met haar haute-couturecreaties. Maar wanneer de excentrieke dorpelingen zich voor een tweede maal tegen haar keren, besluit ze hun een lesje te leren…

In het begin had ik moeite met het verhaal. Zoveel mensen die aan bod kwamen, dat ik soms echt even de draad kwijt raakte. Het was geen fijn begin om in een verhaal te moeten komen en moest echt even doorbijten. Ineens had ik het verhaal te pakken en werd het aangenamer om te lezen. Al vond ik de schrijfwijze niet altijd even prettig.

Tilly keert terug naar haar geboortedorp om voor haar moeder te zorgen. Eerder heeft ze het dorp moeten verlaten door een gebeurtenis. De mensen in het dorp zijn nog steeds hetzelfde. Ze roddelen en zijn gemeen. Totdat Tilly het er niet meer bij laat zitten en ze wraak gaat nemen. Een boek met liefde, wraak, doorzetten en overwinnen. Ik moet wel zeggen dat ik er veel meer van verwacht had. Des te meer omdat het ook een grote bioscoopfilm is. Maar het idee achter het verhaal is goed.