Lezersrecensie
Verrassende reisroman
Geen dikke roman, daarom gemakkelijk in de tas gestopt voor onderweg. Wie echter denkt De sprong even als tussendoortje tot zich te nemen komt bedrogen uit. Om de gedachtegangen, dagdromen en fantasieën van hoofdpersoon schrijfster M. te volgen moet de lezer zijn aandacht erbij houden.
Ik las eens in een interview met een literair agent dat ingestuurde manuscripten vaak beginnen met een personage op reis, maar dat die scènes een eerste redactieronde niet altijd overleven omdat eenzelfde boekopbouw op den duur niet meer interessant is. In De sprong is M. op de eerste bladzijde wel onderweg. In feite blijft ze het hele verhaal op reis, zij het onbedoeld.
Eerst gaat ze met de trein vanuit haar thuisland naar een literair festival in een buurland. Herkenbare gedachtes over gekochte broodjes en koffie passeren, evenals het aanschouwen van medepassagiers. De actualiteiten van 2023 omtrent geopolitiek komen in de alinea’s geslopen. M. is voor het festival gevraagd om duiding te geven aan de literatuur in haar thuisland dat ze verder ‘het beest’ of ‘monster’ noemt, omdat het een ander buurland is binnengevallen en er de inwoners vermoordt.
Ooit had M. haar leven nog onder controle gehad, of althans dat dacht ze, en toen was het begrip van hoe het beest in elkaar zat van het grootste belang. Daartoe bezat ze enige kennis en ze probeerde de gewoontes van het beest en zijn mogelijke bedoelingen te analyseren, maar die groeiden parallel met haar mee zodra ze iets genoteerd had.
Het is duidelijk dat ze zich niet meer helemaal op haar gemak voelt tussen mensen, vooral als die zich hardop afvragen waar ze vandaan komt. Krijgt ze medelijden of boosheid als ze een eerlijke reactie geeft? Taal vormt een sleutel of blokkade tot een andere omgeving.
De overstaptrein komt niet aan, er wordt moeizaam contact gelegd met de festivalleiding die belooft haar in een grensplaats op te pikken. Daar gaat ze mee met een taxichauffeur; later komt de lezer er tegelijk met haar achter dat hij haar naam helemaal niet heeft herkend en dat er eigenlijk niemand voor haar klaarstond. Terug naar die grensplaats dus, met een telefoon die leeggelopen is en de oplader is kwijt, en M. voelt zich verlost van verplichtingen. Onbereikbaar voor iedereen, blijkbaar niet echt gemist door anderen, waarom dan niet dingen doen die ze in fantasieën over zulke scenario’s heeft gedaan?
Dus boekt ze een hotel, volgt willekeurig een persoon op straat om gewoon ergens te stranden, zegt weinig en drinkt koffie.
Identiteit is een thema, zelf keuzes (durven) maken ook. Het verhaal doet bij vlagen absurdistisch en filosofisch aan, door de plot maar ook door stijl. Op enkele plaatsen zet auteur Maria Stepanova plots “ons verhaal” neer, alsof ze zich op dat moment aan de lezer toont als de échte hoofdpersoon.
Een andere lezer op de site Goodreads heeft uitgezocht dat Stepanova inderdaad een deels autobiografisch verhaal schreef. De sprong kun je zien als een voorbeeld van Russische exilliteratuur, zonder dat de naam van het land ergens genoemd wordt.
Graag gelezen, goed vertaald door Jan Robert Braat, leest het ook!
Ik las eens in een interview met een literair agent dat ingestuurde manuscripten vaak beginnen met een personage op reis, maar dat die scènes een eerste redactieronde niet altijd overleven omdat eenzelfde boekopbouw op den duur niet meer interessant is. In De sprong is M. op de eerste bladzijde wel onderweg. In feite blijft ze het hele verhaal op reis, zij het onbedoeld.
Eerst gaat ze met de trein vanuit haar thuisland naar een literair festival in een buurland. Herkenbare gedachtes over gekochte broodjes en koffie passeren, evenals het aanschouwen van medepassagiers. De actualiteiten van 2023 omtrent geopolitiek komen in de alinea’s geslopen. M. is voor het festival gevraagd om duiding te geven aan de literatuur in haar thuisland dat ze verder ‘het beest’ of ‘monster’ noemt, omdat het een ander buurland is binnengevallen en er de inwoners vermoordt.
Ooit had M. haar leven nog onder controle gehad, of althans dat dacht ze, en toen was het begrip van hoe het beest in elkaar zat van het grootste belang. Daartoe bezat ze enige kennis en ze probeerde de gewoontes van het beest en zijn mogelijke bedoelingen te analyseren, maar die groeiden parallel met haar mee zodra ze iets genoteerd had.
Het is duidelijk dat ze zich niet meer helemaal op haar gemak voelt tussen mensen, vooral als die zich hardop afvragen waar ze vandaan komt. Krijgt ze medelijden of boosheid als ze een eerlijke reactie geeft? Taal vormt een sleutel of blokkade tot een andere omgeving.
De overstaptrein komt niet aan, er wordt moeizaam contact gelegd met de festivalleiding die belooft haar in een grensplaats op te pikken. Daar gaat ze mee met een taxichauffeur; later komt de lezer er tegelijk met haar achter dat hij haar naam helemaal niet heeft herkend en dat er eigenlijk niemand voor haar klaarstond. Terug naar die grensplaats dus, met een telefoon die leeggelopen is en de oplader is kwijt, en M. voelt zich verlost van verplichtingen. Onbereikbaar voor iedereen, blijkbaar niet echt gemist door anderen, waarom dan niet dingen doen die ze in fantasieën over zulke scenario’s heeft gedaan?
Dus boekt ze een hotel, volgt willekeurig een persoon op straat om gewoon ergens te stranden, zegt weinig en drinkt koffie.
Identiteit is een thema, zelf keuzes (durven) maken ook. Het verhaal doet bij vlagen absurdistisch en filosofisch aan, door de plot maar ook door stijl. Op enkele plaatsen zet auteur Maria Stepanova plots “ons verhaal” neer, alsof ze zich op dat moment aan de lezer toont als de échte hoofdpersoon.
Een andere lezer op de site Goodreads heeft uitgezocht dat Stepanova inderdaad een deels autobiografisch verhaal schreef. De sprong kun je zien als een voorbeeld van Russische exilliteratuur, zonder dat de naam van het land ergens genoemd wordt.
Graag gelezen, goed vertaald door Jan Robert Braat, leest het ook!
1
Reageer op deze recensie