Mooi, complex verhaal

Nadat hij zijn gruweldaden heeft opgebiecht, vraagt Lucifer aan het eind van 'Sympathy for the Devilâ' om een beetje wellevendheid en sympathie. Net als in het lied van the Rolling Stones, is het kwaad in Violet Leroy's Medelijden met de duivel, een gelaagd begrip waarvoor wel enige sympathie op te brengen is.

Sinds ze op tienjarige leeftijd buurmeisjes werden, zijn Sara Hirsch en Isabel Jansen hartsvriendinnen, die al hun lief en leed met elkaar delen. Plotseling komt aan die vriendschap een eind, als Sara in haar chique winkel vermoord wordt. Er zijn aanwijzingen dat de moord op Sara meer is dan een gewone roofoverval. Rechercheur Hofman leidt het onderzoek in deze zaak en krijgt al snel te maken met een web van intriges rondom Sara, Isabel en hun beider families. Niet alleen Hofman, ook Isabel is vastbesloten de moordenaar van haar beste vriendin te vinden. Ze vermoedt dat het gedeelde oorlogsverleden van haar grootouders en die van Sara, iets met de moord te maken heeft. De Holocaust heeft bij hun beider families diepe wonden achtergelaten en die wonden zijn nog allerminst geheeld...

Violet Leroy heeft de oorlogservaringen van haar moeder gebruikt als spil voor Medelijden met de duivel. Om dat gegeven heen heeft ze een mooi, complex verhaal gesponnen, waarin zelfs de ramp met de Herald of Free Enterprise verwerkt is. De plot wordt tot in de puntjes uitgewerkt en Violet Leroy verdient alle lof voor de manier waarop ze de verhaallijnen met elkaar weet te verbinden: geen draadje blijft onafgewerkt en geen plotwending is te veel. Helaas zorgt die sterke plotuitwerking ervoor dat Medelijden met de duivel hier en daar wat schematisch aandoet. Vooral de personages komen daardoor niet echt uit de verf. De karakters en zwakheden van de hoofdpersonen worden door Leroy keurig verklaard vanuit hun traumatische ervaringen, maar ze komen niet helemaal tot leven, waardoor de lezer uiteindelijk toch geen oprecht medelijden krijgt met de duivel.