Eindelijk weer naar Rosaville!

Het is 1946. De oorlog is voorbij en de Nederlandse bevolking probeert langzaam maar zeker de draad weer op te pakken. Zo ook Alix Rokebrand. Ze woont in de villa op het landgoed Rosaville en dat is nu precies de plek waar ze niet meer wil zijn. Tijdens de oorlog heulde haar vader met de vijand en overleed haar moeder. Nu haar vader in een interneringskamp voor NSB’ers zit en haar broer Willem naar Canada is vertrokken, leidt Alix met hond Winter een eenzaam bestaan op het landgoed, een plek vol nare herinneringen, een thuis dat voelt als een gevangenis.
Dan staat jeugdvriend Christiaan weer voor haar neus. Ondanks dat Alix hem wegstuurt, houdt hij stug vol: er gaan geruchten dat haar vader iets verborgen heeft in de ijskelder van Rosaville. Alix wil hier eerst niets van weten, maar heeft uiteindelijk geen keus. Samen met Christiaan doet zij een schokkende ontdekking in de ijskelder.

[Ik was niet meer de vrouw op deze foto. Die vrouw was alleen geweest, eenzaam zelfs, en wist niet wat ze met haar leven aan moest. Nu had ik Chris. En een doel.]

In De ijskelder wordt de lezer weer ontvangen op Landgoed Rosaville. Van alle pracht en praal is weinig over: er is een grijze sluier over het landgoed gevallen en de oorlog heeft duidelijk zijn sporen achtergelaten. Alix Rokebrand is nog maar een schim van de vrouw die ze voor de oorlog was. Ze leeft als een kluizenaar in een huis waar ze niet wil wonen, een huis dat nog net niet om haar heen in elkaar stort, maar het vinden van een koper voor Rosaville lijkt haast onmogelijk. Het verraad van haar vader heeft ervoor gezorgd dat Alix gebukt gaat onder een enorm gevoel van schaamte en schuld. Ze durft amper het landgoed te verlaten en mijdt zoveel als mogelijk contact met andere mensen, bang voor de blikken van anderen.
Christiaan Vedder laat zich echter, als journalist maar zeker als Alix’ vriend, niet zo makkelijk wegjagen. Wat als de geruchten rondom de ijskelder waar zijn? Naar aanleiding van de vondst in de ijskelder begint er een enorme zoektocht voor Alix en Christiaan. Het is voor Alix een zoektocht in meerdere opzichten, zal zij ook zichzelf weer enigszins terugvinden?

[Waarom kon ik niet gewoon zelf bepalen welke herinneringen ik wilde bewaren en welke ik uit mijn geheugen wilde bannen? Wat had je aan herinneringen als ze alleen maar pijn deden?]

Wat Alix en Christiaan in de ijskelder vinden, laat ik in het midden, anders hoef je het boek niet meer te lezen en dat is nu juist wat je wel moet doen. Net als in de twee eerdere delen waan je je in no time weer op Rosaville en wandel je met Alix en Winter mee over het landgoed. Karin Quint heeft Rosaville als schets in haar boeken neergezet, die voor de lezer in elk verhaal door de personages steeds weer op een andere manier wordt ingekleurd. Dat maakt dat de boeken inderdaad los van elkaar te lezen zijn (maar oh wat was het heerlijk om oude bekenden tegen te komen). Quint heeft, naast een enorm fijne schrijfstijl, een geweldig gevoel voor detail, maar laat het doen en laten van haar personages voor ze spreken. De ontwikkeling die zowel Alix als Christiaan doormaken is heel natuurlijk en realistisch, en voor je gevoel komen ze ook dicht bij je. Als lezer wil je Alix tot steun zijn en haar vertellen dat ze niet alleen is en op sommige momenten breekt je hart gewoon. Je proeft de sfeer van wantrouwen en verdeeldheid na de oorlog zonder dat het heel zwaar wordt en het is mooi om te lezen dat er (niet alleen voor Alix) toch kleine lichtpuntjes zijn op onverwachte momenten en uit onverwachte hoek.

4,5 ster voor De ijskelder.