Genieten met een grote G

Na de dood van haar vader keert rijke erfgename Rosalie de Wit vanuit Engeland terug naar Nederland. Ze neemt met haar personeel haar intrek in de villa op het landgoed Rosaville: de villa die haar vader ooit voor haar moeder heeft laten bouwen. Na de dood van haar moeder kon de vader van Rosalie het niet meer aan om daar te blijven wonen en is het landgoed verkocht aan de familie Wijnekus. Alsof het zo had moeten zijn, is op het moment dat Rosalie naar Nederland wilde verhuizen, het landgoed beschikbaar.

[Zou ik me thuis kunnen voelen in een huis waar zoveel verdriet was geweest? Zou de pijn van mijn ouders nog in de muren zitten, onder de vloerplanken verstopt, in het parket getrokken? Wilde ik terugkeren naar die plek?]

Als ze een jaar in Nederland is, geeft Rosalie een tuinfeest om dat heuglijke feit te vieren. Ze huurt fotograaf Arris Nauta in om het feest vast te leggen en zijn aanwezigheid op het feest is iets wat, los van het fotograferen, niet zomaar aan Rosalie voorbijgaat. Maar Rosalie hoort haar vaders stem luid en duidelijk in haar gedachten: val niet voor een man met minder geld dan jijzelf. Toch neemt Rosalie zijn aanbod aan: ze wil graag leren fotograferen. Lukt het haar om enkel vriendschap voor Arris te voelen?

Arris Nauta is niet de enige man die de aandacht van Rosalie trekt. Jonathan van Bredevoort is charmant, van goede afkomst en laat zijn oog vallen op Rosalie. Hij trekt alles uit de kast om haar het hof te maken, maar is hij wel de man die Rosalie denkt dat hij is?

[Maar zo iemand wilde ik niet zijn. Ik wilde iemand zijn die de moed had om nee te zeggen.]

Rosalie de Wit is een personage dat je vrijwel direct in je hart sluit. Haar vader heeft haar heel beschermd opgevoed, waardoor ze wat naïef is, maar die naïviteit is allesbehalve storend omdat Rosalie haar ogen niet sluit voor hetgeen zij niet kent. De verhuizing naar Nederland naar de villa die zoveel voor haar ouders heeft betekend, zorgt voor een verandering bij Rosalie. Langzaam maar zeker gaan haar ogen open en ze wil graag leren. Ze wordt sterker, mondiger, leert voor zichzelf op te komen en ze doet wat zij wil doen, niet wat ze geacht wordt te doen (ondanks het feit dat het de nodige wenkbrauwen doet fronsen).

[Mijn hele leven hebben anderen bepaald wat ik van de wereld te zien kreeg, nu wil ik dat zelf bepalen.]

Het koetshuis speelde zich af in het heden, maar Karin Quint neemt haar lezers in De theekoepel net zo makkelijk mee naar 1903 en het kost je ook hier geen enkele moeite om je een beeld te vormen van bijvoorbeeld de kleding die gedragen wordt, de automobiel van Jonathan of Rosalie en Arris samen in de theekoepel tijdens het ontwikkelen van de door Rosalie gemaakte foto’s. Grote complimenten voor de zorgvuldigheid waarmee het verhaal geschreven is. Alles is in detail beschreven maar er is meer dan genoeg ruimte voor je eigen fantasie. Quint vertelt soepel, ontspannen, rustig en er ontvouwt zich een mooi, romantisch en uitermate sfeervol verhaal met sterk neergezette personages met allemaal een duidelijke stem. De volgende quote over een van de personages slaat wat mij betreft ook op de auteur zelf:

[Hij was zo’n goede verteller dat ik in gedachten een beetje met hem mee op reis was en ik voelde het deinen van het schip, het schudden van het rijtuig, het ritme van het spoor waarover de trein reed.]

Duik in de geschiedenis van Landgoed Rosaville, het is er heerlijk vertoeven en je zult er geen spijt van krijgen!

4,5 ster voor De theekoepel