Mooie ontwikkeling voor Amos

Amos Decker keert terug naar zijn vroegere woonplaats Burlington om het graf van zijn overleden vrouw en dochter te bezoeken. Op het kerkhof wordt hij benaderd door een man die hij in eerste instantie niet herkent. Als de man zijn naam zegt, gaan de alarmbellen bij Amos af. Toen Amos net als rechercheur begon was Meryl Hawkins de eerste man die hij arresteerde voor een moord op vier mensen, twee mannen en twee kinderen. Het bewijs was overweldigend en Hawkins was zonder enige twijfel de juiste man die gearresteerd werd en tot levenslang werd veroordeeld.
In plaats van levenslang heeft Meryl Hawkins twaalf jaar van zijn straf uitgezeten en is vervroegd vrijgelaten omdat hij stervende is. Hij is Decker komen opzoeken omdat hij wil duidelijk maken dat hij niet degene is die destijds die vier mensen om het leven had gebracht. Hij zegt onschuldig te zijn, maar is dat wel zo?

[Stel dat ik heb meegewerkt aan de veroordeling van een onschuldige?]

Bij Amos slaat de twijfel toe en die twijfels worden alleen maar groter als hij samen met zijn voormalige partner Mary Lancaster opnieuw de zaak bekijkt. Heeft hij destijds inderdaad een fout gemaakt en is inderdaad de verkeerde man veroordeeld?

De serie rondom Amos Decker vind ik een hele fijne. Amos is een redelijk doorsnee thrillerpersonage: een voormalig rechercheur, lomp, onbehouwen, gaat zijn eigen gang, maar hij heeft wel een unieke afwijking: hij lijdt sinds een ongeluk aan hyperthymesia, waardoor hij een nagenoeg perfect geheugen heeft. Naast hyperthymesia lijdt hij ook aan synthesie, een aandoening waardoor bijvoorbeeld dood voor hem de kleur blauw heeft.

[Ik heb een persoonlijke cloud in mijn hoofd waarin al mijn data veilig worden bewaard tot ik ze eruit wil halen.]

In Verlossing duikt Amos samen met zijn oud-partner Mary Lancaster in zijn allereerste moordzaak. Hoe dieper zij het verleden in duiken, hoe meer weerstand zij ervaren. Er is duidelijk iemand die niet wil dat de waarheid boven water komt. Maar hoe meer Decker tegen wordt gewerkt, hoe vastberadener hij wordt om uit te zoeken hoe het echt zit en hij laat zich niet zomaar afschrikken.

David Baldacci doet in Verlossing wat hij eigenlijk altijd doet: een sterk, spannend verhaal neerzetten dat uit vele puzzelstukjes bestaat waarvan je op een gegeven moment ergens wel het idee krijgt hoe ze in elkaar zitten, maar je weet het net niet (en dan blijk je er alsnog naast te zitten). Korte hoofdstukken, to-the-point geschreven, geen poespas, ik hou ervan. Het is niet nodig om de eerdere delen in de serie gelezen te hebben, er wordt voldoende (terloops) teruggegrepen naar eerdere zaken waardoor het allemaal prima te volgen is. Toch bekroop me tijdens het lezen van Doodskleur (#4) het gevoel dat het schrijven over deze ‘geheugenman’ een routineklusje voor Baldacci begon te worden, maar het tegendeel is waar.
Het mooie van Verlossing is dat Amos Decker een behoorlijke ontwikkeling doormaakt. Zat hij in het vorige deel nog enigszins in de knoei omdat zijn perfecte geheugen niet altijd meer zo perfect is, nu worstelt hij voornamelijk met de herinneringen aan zijn vermoorde vrouw en dochter. Die herinneringen zijn er altijd en zoals altijd gaan ze gepaard met een enorm schuldgevoel waar Amos steeds meer en meer onder gebukt lijkt te gaan. Een schuldgevoel waarvan je als lezer hoopt dat Amos dat los kan gaan laten. Zover is hij nog lang niet, maar een begin lijkt nu gemaakt te zijn. Ook begint hij eindelijk weer wat oog voor de mensen om zich heen te krijgen, wat zorgt voor een nieuwe dimensie in de relaties met de mensen die, voor zover hij dat toelaat, dicht bij hem staan. Deze persoonlijke ontwikkeling zorgt ervoor dat ik echt uitkijk naar een volgend deel in de serie en gezien de laatste zinnen in het boek hoop ik dat ik daar niet al te lang op hoef te wachten.

[Toch zou Amos Decker terugkomen. Om een heleboel redenen.]

4 sterren voor Verlossing.