Diep doordacht en zonder te oordelen
Chaja Polak is geboren in 1941, je kunt met recht zeggen, dat zij een kind van de Holocaust is. Veel joodse familieleden verloren, getrouwd met een man die het verdriet over zijn verloren familie als een doosje opgeborgen onder zijn hart, met zich meedroeg, tot zijn overlijden aan toe. Zij beschrijft zijn verdriet zo, dat je het wel moet meevoelen.
Het bijzondere nu, is dat zij in staat is, met evenveel mededogen over de Palestijnen te schrijven, die ook hun hele familie verloren zijn. Recht door zee, niet sentimenteel, maar oprecht meevoelend. Haar gedachten hierover deelt ze, af en toe voelt ze zich bijna een gespleten mens, ze heeft ook veel familie in Israël. Met hen kan ze moeilijk over de problemen praten. 7 December heeft diepe wonden geslagen, iedereen kent wel iemand die omgekomen is bij de terroristische aanval van Hamas op de linksgeoriënteerde, veelal jonge mensen in de kibboetsiem, die toen ook al maanden demonstreerden tegen de regering Netanyahu. En wat blijkt ook nog, de Israëli zien niet of nauwelijks wat er in Gaza gebeurt. Geen tv-beelden of foto's in de pers. Het is niet echt verboden, maar toch blijft het voor een groot deel ongezien.
Haar vergelijkingen zijn onvergetelijk, twee journalisten, een Palestijn van de Westelijke Jordaanoever en een Israëli, die samen plannen maken, daar begint ze mee, maar door het hele essay heen, komen de vergelijkingen terug. Van families en zo maar mensen, zo indringend, maar zo toegankelijk opgeschreven.
Het is waar, het conflict lijkt bijna onoplosbaar en is uitermate explosief. Maar als er meer gekeken en geschreven werd, zoals zij doet, zonder te (ver-)oordelen of partij te kiezen, wellicht zou er dan een oplossing in zicht zijn. Tot dan zijn wij aangewezen op mensen als Chaja Polak, wij kunnen onnoemelijk veel van haar leren.
Miriam Vaz Dias
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Miriam Vaz Dias
Gesponsord
Onder leiding van miljonair Anne helpt Jessie in 1918 bij de Franse wederopbouw door kinderbibliotheken op te zetten in omgebouwde ambulances. Totdat ze op een dag spoorloos verdwijnt.
'Uniek aan Wondermond is de keuze van Goemans om een verwende, kortzichtige, mannelijke tiener als hoofdpersonage te nemen in een verhaal dat zo duidelijk stoelt op vrouwenstemmen en verborgen vrouwenleed.'
'Vanhauwaert weet een unieke literaire ervaring te creëren. De inhoud en vorm zijn zo met elkaar versmeed dat ze niet los van elkaar gezien kunnen worden,' zegt de vakjury over het debuut.
Een hartverwarmend verhaal over vasthouden en loslaten te midden van de storm, en een vriendschap die zelfs de diepste wonden heelt. Van de auteur van Onder de magnolia.
