Lezersrecensie
Diep doordacht en zonder te oordelen
De NRC zei het al, dit essay zou iedereen moeten lezen. De kranten, bladen en digitale media staan vol over de ramp in het Midden-Oosten. Ik lees uiteraard niet alles, maar wel veel hierover. En toch, zoals Chaja Polak in Brief in de nacht schrijft over dit diepgaande conflict, heb ik nog geen enkel stuk gelezen.
Chaja Polak is geboren in 1941, je kunt met recht zeggen, dat zij een kind van de Holocaust is. Veel joodse familieleden verloren, getrouwd met een man die het verdriet over zijn verloren familie als een doosje opgeborgen onder zijn hart, met zich meedroeg, tot zijn overlijden aan toe. Zij beschrijft zijn verdriet zo, dat je het wel moet meevoelen.
Het bijzondere nu, is dat zij in staat is, met evenveel mededogen over de Palestijnen te schrijven, die ook hun hele familie verloren zijn. Recht door zee, niet sentimenteel, maar oprecht meevoelend. Haar gedachten hierover deelt ze, af en toe voelt ze zich bijna een gespleten mens, ze heeft ook veel familie in Israël. Met hen kan ze moeilijk over de problemen praten. 7 oktober 2023 heeft diepe wonden geslagen, iedereen kent wel iemand die omgekomen is bij de terroristische aanval van Hamas op de linksgeoriënteerde, veelal jonge mensen in de kibboetsiem, die toen ook al maanden demonstreerden tegen de regering Netanyahu. En wat blijkt ook nog, de Israëli zien niet of nauwelijks wat er in Gaza gebeurt. Geen tv-beelden of foto's in de pers. Het is niet echt verboden, maar toch blijft het voor een groot deel ongezien.
Haar vergelijkingen zijn onvergetelijk, twee journalisten, een Palestijn van de Westelijke Jordaanoever en een Israëli, die samen plannen maken, daar begint ze mee, maar door het hele essay heen, komen de vergelijkingen terug. Van families en zo maar mensen, zo indringend, maar zo toegankelijk opgeschreven.
Het is waar, het conflict lijkt bijna onoplosbaar en is uitermate explosief. Maar als er meer gekeken en geschreven werd, zoals zij doet, zonder te (ver-)oordelen of partij te kiezen, wellicht zou er dan een oplossing in zicht zijn. Tot dan zijn wij aangewezen op mensen als Chaja Polak, wij kunnen onnoemelijk veel van haar leren.
Miriam Vaz Dias
Chaja Polak is geboren in 1941, je kunt met recht zeggen, dat zij een kind van de Holocaust is. Veel joodse familieleden verloren, getrouwd met een man die het verdriet over zijn verloren familie als een doosje opgeborgen onder zijn hart, met zich meedroeg, tot zijn overlijden aan toe. Zij beschrijft zijn verdriet zo, dat je het wel moet meevoelen.
Het bijzondere nu, is dat zij in staat is, met evenveel mededogen over de Palestijnen te schrijven, die ook hun hele familie verloren zijn. Recht door zee, niet sentimenteel, maar oprecht meevoelend. Haar gedachten hierover deelt ze, af en toe voelt ze zich bijna een gespleten mens, ze heeft ook veel familie in Israël. Met hen kan ze moeilijk over de problemen praten. 7 oktober 2023 heeft diepe wonden geslagen, iedereen kent wel iemand die omgekomen is bij de terroristische aanval van Hamas op de linksgeoriënteerde, veelal jonge mensen in de kibboetsiem, die toen ook al maanden demonstreerden tegen de regering Netanyahu. En wat blijkt ook nog, de Israëli zien niet of nauwelijks wat er in Gaza gebeurt. Geen tv-beelden of foto's in de pers. Het is niet echt verboden, maar toch blijft het voor een groot deel ongezien.
Haar vergelijkingen zijn onvergetelijk, twee journalisten, een Palestijn van de Westelijke Jordaanoever en een Israëli, die samen plannen maken, daar begint ze mee, maar door het hele essay heen, komen de vergelijkingen terug. Van families en zo maar mensen, zo indringend, maar zo toegankelijk opgeschreven.
Het is waar, het conflict lijkt bijna onoplosbaar en is uitermate explosief. Maar als er meer gekeken en geschreven werd, zoals zij doet, zonder te (ver-)oordelen of partij te kiezen, wellicht zou er dan een oplossing in zicht zijn. Tot dan zijn wij aangewezen op mensen als Chaja Polak, wij kunnen onnoemelijk veel van haar leren.
Miriam Vaz Dias
4
Reageer op deze recensie