Zinnelijke waarheidsvinding

"De kindertijd is een fabriek aan leugens die steeds blijven terugkomen."

Als haar moeder Amalia verdrinkt op Delia’s verjaardag, keert Delia terug naar de stad die ze ooit verlaten heeft: Napels. Ze kan zich lastig neerleggen bij het idee dat haar moeder zichzelf van het leven heeft beroofd, en gaat op onderzoek uit. In een poging zaken te begrijpen, duikt ze steeds verder in het leven van Amalia en wordt ze geconfronteerd met de betrouwbaarheid van haar eigen herinneringen en de minder aangename aspecten van de relatie met haar beide ouders.

Wat betekenen die laatste bizarre telefoontjes van Amalia, waarin ze onsamenhangende teksten uitkraamde en om hulp had gevraagd? Met wie was ze samen? Waarom was ze altijd zo ongrijpbaar? Waarom is Amalia nog steeds zo’n bron van pijn voor Delia? Amalia’s dood roept al deze vragen op en rijt oude wonden open die Delia zorgvuldig had afgedekt. Haar vader, amateuristisch schilder van afbeeldingen van halfnaakte zigeunerinnen, heeft ook al nooit grip kunnen krijgen op Amalia en zich in zijn onvermogen altijd alleen maar kunnen uiten in jaloezie en geweld. Maar welk gedrag lokte precies wat uit?

Hoe graag Delia het ook zou willen, ze kan haar eigen identiteit niet los zien van die van Amalia. Al zoekende, ontdekt ze nieuwe feiten over haar moeder, nieuwe invalshoeken met betrekking tot hun problematische relatie, en daarmee geheimen die ze ver weg had gestopt in haar ziel. Langzamerhand vormt zich een waarheid, anders dan waar Delia tot dan toe in geloofde. Ze ontdekt dat er geen waarheid bestaat, slechts perceptie.

Ook al ontkent de dame in kwestie in alle toonaarden, zou de mysterieuze auteur Elena Ferrante onlangs ontmaskerd zijn als Marcella Marmo, docente moderne geschiedenis aan de Universiteit van Napels. Volgens een oud-medestudent van de Universiteit in Pisa zou dit te herleiden zijn uit het boek De Geniale Vriendin uit het vierluik 'De Napolitaanse Romans', aan de hand van scènes die zich in Pisa afspelen in de periode van voor de grote overstroming van de rivier de Arno (1966). Het feit dat Marmo zich heeft gespecialiseerd in de geschiedenis van de Camorra, de Napolitaanse tak van de maffia, zou bovendien verklaren waarom ze scènes uit dat milieu zo pakkend kan beschrijven. Zoals gezegd, ontkent Marmo echter en blijft de auteur achter het pseudoniem Elena Ferrante onbekend. De Geniale Vriendin (The Story of the Lost Child) behaalde in maart 2016 overigens de longlist voor de prestigieuze literatuurprijs The Man Booker International Prize 2016.

Wie Ferrante ook is, ook ten tijde van haar debuutroman Kwellende Liefde (Nederlandse vertaling, 1996) was ze al in staat zeer boeiend te schrijven. De verteltrant is hier en daar enigszins ‘over the top’, met erg veel vergelijkingen en metaforen, hetgeen soms wat wrijving oplevert waardoor je als lezer het boek dreigt weg te leggen, waarop haar zinnelijke manier van het omschrijven van alledaagse dingen je dan toch weer meetrekt. In elke zin weerklinkt de pijn van Delia, waardoor het verhaal je niet meer loslaat en je nieuwsgierig blijft naar het eind. Een fijne opmaat naar de uitgave van het derde deel van het vierluik 'De Napolitaanse Romans' Wie vlucht en wie blijft dat op 23 mei 2016 zal verschijnen.