Lezersrecensie
Erg onrealistisch, geen fan
'Tong' is een roman met een interessant concept, maar een matige uitwerking. Na het overlijden van haar moeder (die geen tong had), gaat de hoofdpersoon op zoek naar antwoorden. Ze begint te graven in het verleden van haar moeder en vind uiteindelijk alle antwoorden op haar vragen.
De manier waarop dit gebeurt is echter ontzettend onrealistisch. De ontdekkingen volgen elkaar in rap tempo op. Alles komt toevallig précies goed uit en de zoektocht verloopt op rolletjes; wanneer de hoofdpersoon onaangekondigd op bezoek gaat bij (vreemde!) mensen, zijn ze allemaal uitzonderlijk behulpzaam. Elk adres, elke naam die ze vindt, leidt tot een ander adres of een andere naam.
Het enige voordeel is dat het boek hierdoor vlot leest; de hoofdpersoon voltooit binnen no-time haar zoektocht. Daarbij is de schrijftstijl is erg simpel; deze bestaat uit hele korte zinnen. De dialogen voelde hierdoor echter erg oppervlakkig. Maar goed, dat is een kwestie van persoonlijke voorkeur.
Waar ik mij vooral aan ergerde - en ik ben hier vast niet de enige in - was het gebruik van Engelse en Spaanse woorden in Nederlandse zinnen. De woorden leken volledig willekeurig gekozen te zijn. Neem bijvoorbeeld: 'Jij was toen nog un bebé.'
Hoe moeilijk kan het zijn om 'een baby' te gebruiken? Voor iemand die geen vloeiend Nederland spreekt, zijn dit wel de laatste woorden waarvan hij/zij de vertaling niet weet. Bovendien is de zinsopbouw en grammatica foutloos. Wanneer Nederlands niet de moedertaal is van deze persoon (wat geimpliceerd wordt), zouden grammaticale fouten veel logischer zijn. Het is een uiterst onrealistische weergave. Zie ook de volgende voorbeelden:
'Ik zie haar niet op the balcony.'
'Fee heeft la sangre van haar padre, hetzelfde temperament, net zo obstinada.'
'Your moeder is such a private person.'
En de allerergste:
'Is moeilijk. She can't praten already.'
Ik kan begrijpen dat dit een leuk boek is om ontspannen te lezen, maar ik ben zelf geen fan. Excuses voor deze ontzettend negatieve recensie, ik móest dit gewoon even kwijt.
De manier waarop dit gebeurt is echter ontzettend onrealistisch. De ontdekkingen volgen elkaar in rap tempo op. Alles komt toevallig précies goed uit en de zoektocht verloopt op rolletjes; wanneer de hoofdpersoon onaangekondigd op bezoek gaat bij (vreemde!) mensen, zijn ze allemaal uitzonderlijk behulpzaam. Elk adres, elke naam die ze vindt, leidt tot een ander adres of een andere naam.
Het enige voordeel is dat het boek hierdoor vlot leest; de hoofdpersoon voltooit binnen no-time haar zoektocht. Daarbij is de schrijftstijl is erg simpel; deze bestaat uit hele korte zinnen. De dialogen voelde hierdoor echter erg oppervlakkig. Maar goed, dat is een kwestie van persoonlijke voorkeur.
Waar ik mij vooral aan ergerde - en ik ben hier vast niet de enige in - was het gebruik van Engelse en Spaanse woorden in Nederlandse zinnen. De woorden leken volledig willekeurig gekozen te zijn. Neem bijvoorbeeld: 'Jij was toen nog un bebé.'
Hoe moeilijk kan het zijn om 'een baby' te gebruiken? Voor iemand die geen vloeiend Nederland spreekt, zijn dit wel de laatste woorden waarvan hij/zij de vertaling niet weet. Bovendien is de zinsopbouw en grammatica foutloos. Wanneer Nederlands niet de moedertaal is van deze persoon (wat geimpliceerd wordt), zouden grammaticale fouten veel logischer zijn. Het is een uiterst onrealistische weergave. Zie ook de volgende voorbeelden:
'Ik zie haar niet op the balcony.'
'Fee heeft la sangre van haar padre, hetzelfde temperament, net zo obstinada.'
'Your moeder is such a private person.'
En de allerergste:
'Is moeilijk. She can't praten already.'
Ik kan begrijpen dat dit een leuk boek is om ontspannen te lezen, maar ik ben zelf geen fan. Excuses voor deze ontzettend negatieve recensie, ik móest dit gewoon even kwijt.
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van mirmar
Gesponsord
Als Hyoyoung wordt gevraagd in een brievenwinkel in Seoul te komen werken, realiseert ze zich al snel hoe helend een brief kan zijn. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
