Lezersrecensie
Een boek dat weet te raken. Heerlijk geschreven, vol humor en een beetje spice
De eeuwige nee-zegger is het tweede deel van de serie “Lessen in de liefde” waarin in elk boek een vriendengroep uit Arnhem centraal staat. Deze keer staat illustrator Iris centraal, die na een infectie tijdens haar reis in het buitenland slechthorend is geworden. Ze duwt iedereen van zich af en ook op werkgebied stromen de opdrachten niet meer binnen. Zielsgelukkig is ze als ze het nieuwste boek van de mysterieuze kinderboekenschrijver Boris Aslan mag illustreren. Hun samenwerking verloopt echter minder soepel dan gehoopt.
Dit was van deze serie het eerste boek dat ik las, de delen zijn namelijk ook los van elkaar te lezen. Ik ben nu heel benieuwd naar de eeuwige ja-knikker (deel 1) en de eeuwige perfectionist (deel 3, nog niet verschenen). Ik ben geen snelle lezer, maar dit boek had ik toch binnen enkele dagen uit. Wat is het heerlijk geschreven, vol humor en een beetje spice. Maar het boek wist mij ook te raken, dus de tissues die Jade in het brievenbuspakketje had gestopt kwamen wel van pas. Leven met een handicap, terwijl al je vrienden en familie door lijken te gaan met hun leven, is niet niks. De gedachten en gevoelens zijn realistisch beschreven. Het thema (levend) verlies komt op verschillende manieren terug, maar toch is het niet te zwaarmoedig geschreven. Je klapt uiteindelijk het boek dicht met een glimlach.
Dit was van deze serie het eerste boek dat ik las, de delen zijn namelijk ook los van elkaar te lezen. Ik ben nu heel benieuwd naar de eeuwige ja-knikker (deel 1) en de eeuwige perfectionist (deel 3, nog niet verschenen). Ik ben geen snelle lezer, maar dit boek had ik toch binnen enkele dagen uit. Wat is het heerlijk geschreven, vol humor en een beetje spice. Maar het boek wist mij ook te raken, dus de tissues die Jade in het brievenbuspakketje had gestopt kwamen wel van pas. Leven met een handicap, terwijl al je vrienden en familie door lijken te gaan met hun leven, is niet niks. De gedachten en gevoelens zijn realistisch beschreven. Het thema (levend) verlies komt op verschillende manieren terug, maar toch is het niet te zwaarmoedig geschreven. Je klapt uiteindelijk het boek dicht met een glimlach.
2
Reageer op deze recensie