Geen luchtig tussendoortje

Hoewel ik zelf vlakbij Nijmegen woon, kende ik deze geschiedenis niet zo goed. Geschiedenislessen, documentaires en musea focussen zich vaak op onze hoofdstad of bijvoorbeeld op het bombardement van Rotterdam. Maar een historisch boek over de stad waar je geregeld komt, met herkenbare plekken en straten, grijpt extra aan. Ook het vrouwelijke verzet, met drie vrouwen die ieder op hun eigen wijze bijdragen aan de goede zaak, is (naar mijn mening) vaak onderbelicht. Brenda Meuleman zet dit belangrijke onderwerp goed op de kaart.

"Ik zie je aan de overkant" is een meeslepend verhaal, op indringende wijze geschreven. Op Hebban wordt het boek geclassificeerd als "feelgood", maar als je dit boek wil lezen als luchtig tussendoortje, kom je van een koude kermis thuis.
Het verhaal speelt zich af in het staartje van de oorlog, enkele maanden na een afschuwelijk bombardement van Nijmegen en ten tijde van operatie Market Garden. Twee zussen (Claar en Hanna) en hun moeder Antonia komen ieder op hun eigen wijze in verzet. In het eerste hoofdstuk val je als beelddenker gelijk met je neus in de boter door de levensechte vertelling en realistische beschrijvingen.

Voor mij is dit niet een boek dat ik gemakkelijk meeneem om "even" te lezen onderweg. Ik wil er echt even voor zitten, de tijd nemen. Deels komt dit door het beladen onderwerp, maar deels ook door de vele personages die in het begin worden geïntroduceerd en de vele (historische) beschrijvingen en feiten die Meuleman subtiel in het boek heeft gestopt. De lezer moet zijn hoofd er goed bijhouden. Soms worden specifieke namen genoemd, bijvoorbeeld van wapens, voor mij als leek te gedetailleerd, maar (oorlogs)kenners zullen hier vast enthousiast van worden.

Door de wisseling van perspectief leest het boek prettig en is het niet langdradig. Door middel van een scheidingsblad met datum wordt duidelijk onderscheid gemaakt tussen de dagen. Het is zo een overzichtelijk boek. Ook heeft Meuleman een zeer prettige schrijfstijl die de lezer het boek in zuigt.

De drie vrouwen, Claar, Antonia en Hannah zijn fictief, al haalde Meuleman haar inspiratie voor het personage Claar uit getuigenissen van verzetsvrouwen. In haar nawoord schrijft Meuleman dat zij, ondanks het feit dat het om historische fictie gaat, wel wilde dat alle gebeurtenissen "daadwerkelijk gebeurd hadden kunnen zijn". Dat wetende, maakt het boek nóg beklemmender.

-Dank aan uitgeverij Luitingh-Sijthoff en @zininfeelgood voor het recensie-exemplaar. Dit heeft geen invloed gehad op de waardering van het boek in deze recensie -