Lezersrecensie
Een boek met een interessante verhaallijn
Roos woont met haar vader in Heemstede. Gewoon een normaal leven, maar ze heeft grootse plannen. Roos wil naar Israël en India reizen. Tijdens haar reis in Israel ontmoet ze Lugi, ze worden verliefd en kiezen ervoor om samen verder te reizen. Maar hun relatie is altijd omgeven door een wolk rook van de hasj. Dan besluit Lugi om zonder Roos verder te gaan en blijft Roos achter met een gebroken hart. Helaas belandt Roos op straat omdat het haar niet lukt om haar leven weer op te pakken.
Het verhaal begint waar het eindigt met Lugi en Roos. Lugi gaat weg en we blijven bij Roos. Nu Lugi weg is, heeft Roos geen idee meer wat ze moet doen. Ze is versuft en heeft verdriet, zoekende. Op zich heb je best te doen met Roos, maar ik kon geen echte hoogte van haar krijgen. Ik vond haar vrij naïef en ook wat egoïstisch, wat ik gebaseerd heb op haar gedrag. Wat ook komt door de schrijfstijl en gekozen perspectief. De schrijfstijl was minimalistisch en recht toe recht aan, sommige gebeurtenissen werden wel gedetailleerd beschreven. Het was vooral vertellend in plaat van ‘Show, don’t tell’. Helaas kreeg ik daardoor ook niet echt een inzicht in de gedachten en emoties van Roos.
Het is een interessante verhaallijn, en de groei die Roos gedurende boek doormaakt is wel mooi om te lezen. Maar het kwam niet helemaal overeen met mijn verwachtingen, ik had graag meer gelezen over het leven van Roos op straat en hoe ze nu verder gaat met haar leven. En daarbij lag de nadruk voor mijn gevoel best veel op het gebruik van drugs. Voor mij had het er meer balans in mogen zitten. Wat ik wel mooi vond aan het boek is dat het heel duidelijk laat zien, dat het heel makkelijk kan gebeuren dat je op straat belandt. En dat elke persoon zijn eigen of haar verhaal heeft te vertellen.
Een boek met een interessante verhaallijn, die je als lezer doet realiseren dat het iedereen kan overkomen.
Het verhaal begint waar het eindigt met Lugi en Roos. Lugi gaat weg en we blijven bij Roos. Nu Lugi weg is, heeft Roos geen idee meer wat ze moet doen. Ze is versuft en heeft verdriet, zoekende. Op zich heb je best te doen met Roos, maar ik kon geen echte hoogte van haar krijgen. Ik vond haar vrij naïef en ook wat egoïstisch, wat ik gebaseerd heb op haar gedrag. Wat ook komt door de schrijfstijl en gekozen perspectief. De schrijfstijl was minimalistisch en recht toe recht aan, sommige gebeurtenissen werden wel gedetailleerd beschreven. Het was vooral vertellend in plaat van ‘Show, don’t tell’. Helaas kreeg ik daardoor ook niet echt een inzicht in de gedachten en emoties van Roos.
Het is een interessante verhaallijn, en de groei die Roos gedurende boek doormaakt is wel mooi om te lezen. Maar het kwam niet helemaal overeen met mijn verwachtingen, ik had graag meer gelezen over het leven van Roos op straat en hoe ze nu verder gaat met haar leven. En daarbij lag de nadruk voor mijn gevoel best veel op het gebruik van drugs. Voor mij had het er meer balans in mogen zitten. Wat ik wel mooi vond aan het boek is dat het heel duidelijk laat zien, dat het heel makkelijk kan gebeuren dat je op straat belandt. En dat elke persoon zijn eigen of haar verhaal heeft te vertellen.
Een boek met een interessante verhaallijn, die je als lezer doet realiseren dat het iedereen kan overkomen.
2
Reageer op deze recensie