Leuk en echt boek met een vleugje Parijs.

Teresa heeft geen contact met haar grootmoeder Helen, want uit de vele verhalen te horen is dat een monster. Dan breekt haar oma haar heup waarop Teresa besluit haar te helpen bij het opruimen van de boerderij. Tijdens het opruimen vindt Teresa allerlei bijzondere items, zoals een prachtige pop en diverse foto’s van een jonge Helen. Waarop Teresa de verhalen achter de foto’s wil horen en duikt ze in het verleden van haar oma.

Er zijn twee tijdslijnen in het verhaal, Helen neemt je mee naar 1975 terwijl Teresa het heden laat zien. Waarbij de pop Sarah een rode draad is in beide verhalen. Door het gebruik van de wisselende perspectieven leer je beide personages beter kennen. In het begin merk je onzekerheden en staan ze voor keuzes die ze moeten nemen, maar als het verhaal vordert zie je dat groeien. Dit is mooi gedaan.

Wat ook erg leuk is aan het boek is, zijn de rijkelijke beschrijvingen van de omgeving. Zelf was ik een dagje in Parijs toen ik het boek aan het lezen was, en daarbij deze zin las:

“De stad lag er zo ongedwongen bij, alle Parijse elementen zo rustig op hun plek. Ze had het gevoel dat elke baksteen, elke tegel zou moeten uitroepen: kijk naar mij, ik ben glorieus!”

Het boek is een goed voorbeeld van het leven, er gebeuren mooie dingen. Maar er zijn ook verdrietige gebeurtenissen. Dit maakt het voor mij echter, want hoewel het een feelgood is, is het geen zoetsappige.

Leuk en echt boek met een vleugje Parijs.

*ik mocht dit boek lezen voor het reviewteam van HarperCollins