Tussen vorm en verhaal

Ik was erg enthousiast over de opzet van ‘de Hoofdrol’ en kon toen het boek eenmaal binnen was gekomen in de bibliotheek, niet wachten om het te lezen. De vorm van het boek is leuk en origineel. Op de flaptekst van het boek staat vermeld dat er iemand vermoord is in een kleine dorpsgemeenschap, en dat je als lezer aan de slag moet gaan om uit te zoeken wie de dader is.

Met die boodschap in gedachte heb ik een pen en kladblokje ter hand genomen om de belangrijkste relaties en aanwijzingen op te schrijven, maar gaandeweg blijkt dat andere personages de rode redactiepen vasthouden: twee rechtenstudentes die de zaak onderzoeken in opdracht van hun docent. Zij zijn de factor die de lezers bij de les houden door dingen samen te vatten, zinnige verbanden leggen en verder onderzoek doen. Door de visies van deze dames worden jouw gedachten als lezer gestuurd.

Want (tot mijn teleurstelling) krijg je enkel tekstuele communicatie te zien als mogelijk bewijs tegen de verdachten. Misschien lees ik te veel true crime boeken, maar ik had op zijn minst ook wat sporen- of DNA onderzoek (of iets in die geest) verwacht om mijn beslissing op te baseren. Je krijgt alleen berichten vanuit de verdachten zelf te lezen én dingen die anderen over hen zeggen. Door het hele boek heen blijkt dat bijna niemand voortdurend de waarheid spreekt, er roddels over anderen verkeerd begrepen worden, en dat niet eens alle personages in de verhaalwereld ook echt bestaan.

Ik vind het plot te dunnetjes om over zoveel bladzijden te worden uitgesmeerd. Centraal staan de toneelvoorstelling van de Fairway Players, de ziekte van een jong meisje uit het dorp, en het verhaal van een aantal dorpsgenoten die een gemeenschappelijke geschiedenis in Centraal-Afrika blijken te hebben. Op zich allemaal leuke plotlijnen, maar doordat er zoveel verwarring geschept wordt in de verschillende tekstberichten, krijg je als lezer geen kans om je aan personages te binden, of je in hun schoenen te plaatsen. Want misschien blijkt de net gelezen informatie over hen tóch niet waar. Je krijgt het meeste te horen vanuit het perspectief van Isabel “Issy” Beck, een beetje een buitenstaander in deze hechte gemeenschap, die er dolgraag bij wil horen maar zich teveel opdringt aan de anderen, waardoor ze juist weer aan de rand van de groep komt te staan. Hoewel ik gedurende het verhaal een beetje medelijden kreeg met Issy, vond ik haar toch niet erg sympathiek en ook wat betreft haar karakter zijn er (te) veel rookgordijnen opgeworpen.

Ik vind het in een boek prettig als je gedurende het boek meer over personages leert, zoals hun beweegredenen of achtergrond. Het grote merendeel van de personages bleef erg aan de oppervlakte. Dat is ook logisch, aangezien er zoveel spelers op het toneel van ‘de Hoofdrol’ lopen. Maar ook bij de belangrijkste personages krijg je geen inzicht in hun emoties, waardoor ‘de Hoofdrol’ wat mij betreft te weinig ingekleurd wordt.

Had ik verkeerde verwachtingen van dit boek op basis van kaft en flaptekst? Zeker.
Vond ik de vorm toch verfrissend? Ja! En een compliment aan de schrijfster omdat ze iets nieuws probeerde.
Maar ‘de Hoofdrol’ mist diepte en tempo, en daardoor moest ik me er elke keer toe zetten het boek weer op te pakken om verder te lezen. In tegenstelling tot menig misdaadboek, was ‘de Hoofdrol’ niet spannend...