Alles wat ik aan je liefhad

Het nieuws van Fré slaagt in als een bom! Parijs wordt hierdoor wat opzij geschoven, maar zeker niet vergeten. Want kan je je hart dat gebroken is en ook de korte mooie en heftige herinneringen wel verdringen? Nee, wat Hazel ook probeert, ze krijgt Jamie niet uit haar systeem.
Jamie die vlucht, weg van alles en iedereen die om hem geven. Hij maakt zijn puinhoop nog groter en zichzelf nog het meeste!
Hazel ontdekt ook dingen over het verleden, maar of ze de verwachtingen in gaan lossen is een andere vraag.
Het laatste deel van oxymoron is een heftige!
Het laat alles zo kwetsbaar en definitief zien en zijn. Maar ook blijft er hoop voor iedereen hoe klein, teder, soms ongrijpbaar en onrealistisch, zolang die hoop er is, omarmen we deze. Dat beeld heeft Tamara Postma zo mooi weergegeven. Dat hoop hoe zwart, donker, onomkeerbaar en ongrijpbaar het ook is, er altijd iets is om aan vast te houden, om aan op te trekken of om te durven hopen & dromen.
De rollercoast van emoties was in de vorige delen in vergelijking met dit deel peanuts!! Hier zie je Tamara Postma op haar best, je voelt zo goed dat ze hier zelf diep is moeten gaan, ze schrijft uit die emoties die je als lezer ervaart en ondergaat! Beelden en gevoelens die op je netvlies blijven plakken en toch ook weer erg gaat koesteren!
Alles wat ik aan je liefhad had geen betere titel kunnen krijgen, hij geeft zoveel meer mee dan de liefde tussen Hazel en Jaimy.
Want als ik op de oxymoron reeks één quote mag toepassen is het “i love you”
(Ik hou van je) op al zijn personages, verhaallijn en jij Tamara Postma!

5 sterren

@missp_her_books_read