Fris en vlug: een veelbelovend begin van de serie

Harper McClain is een sterke, zelfstandige vrouw die haar leven heeft gewijd aan haar werk als misdaadverslaggever bij de Daily News van Savannah. Wanneer er op een dag een moeder naakt in de keuken wordt gevonden, met meerdere steekwonden, doet deze moord haar denken aan een gebeurtenis die haar heeft gemaakt zoals ze is: vijftien jaar geleden werd haar moeder op precies dezelfde wijze vermoord. Hoewel de rechercheurs krampachtig vasthouden aan het idee dat het niet dezelfde moordenaar kan zijn geweest, start Harper, tot ongenoegen van haar omgeving, haar eigen onderzoek, in de hoop de waarheid van haar verleden te achterhalen.  

De echomoorden is de eerste thriller voor volwassenen van de Amerikaanse C.J. Daugherty. Ze werd in Amerika bekend met haar Young Adult-serie: Night School, maar brak internationaal door met De echomoorden. Ze begon haar carrière als journalist bij verschillende kranten, waarna ze in 2010 overstapte op het schrijven van boeken. In 2016 kreeg ze een contract voor een thrillerserie, die zou beginnen met dit boek. Ergens in 2019 zal deel twee verschijnen, al is het dan nog maar de vraag of dit ook zal worden vertaald naar het Nederlands.  

Dat Daugherty journalist is geweest, is duidelijk te zien. Ze weet heel pakkend de sfeer op de werkvloer te beschrijven, als lezer voel je de druk van deadlines en voel je chagrijnige redacteurs in je nek hijgen. Het geeft een interessant inzicht in het leven van een misdaadverslaggever, vooral doordat Harper heel dicht bij de politie staat. Eén van de rechercheurs die de dood van haar moeder had onderzocht, Robert Smith, voelde zich verplicht om voor haar te fungeren als vaderfiguur. Dit leverde haar een stageplaats bij de politie op. Dat Harper uiteindelijk misdaadverslaggever is geworden en tegelijkertijd bijna iedereen bij de politie kent, geeft een interessante dynamiek in het verhaal en zorgt voor constante spanning.   Het boek barst van de personages. Waar sommige auteurs de mist ingaan met een labyrint van te veel op elkaar lijkende personages, weet Daugherty heel knap iedereen een bijzonder karakter te geven. Iedereen heeft sprekende karaktereigenschappen waaraan je ze herkent en waardoor de lezer zich, op een gekke manier, zelfs een beetje thuis voelt in de wereld van Harper McClain.  

Daugherty weet de volle 400 pagina’s de spanning vast te houden. Deze spanning ontstaat vooral doordat Harper van alle kanten onder druk komt te staan. Aan de ene kant trekt de krant aan haar, aan de andere kant vindt de politie het maar niks dat zij zelf haar eigen onderzoekje is gestart en zitten rechercheurs haar op de hielen. Daarbij komen ook de tientallen vragen die van alle kanten aan haar knagen.  

Het helpt zeker dat de schrijfster al enkele boeken op haar naam had staan. Haar ervaring drukt een zekere stempel op het boek. Ze heeft een simpele, maar trefzekere stijl van schrijven, bijna helemaal ontdaan van clichés. Het is fris en vlug, zonder saaie en langdradige stukken en ook de dialogen komen natuurlijk over.  

De echomoorden is zeker een van de betere thrillers van de afgelopen tijd. Het enige wat zorgde voor frustratie: in het verhaal worden vragen opgeroepen die aan het eind van het boek niet worden beantwoord. Er blijven genoeg open plekken over om ingevuld te worden. Het boek schreeuwt om een vervolg, maar Daugherty heeft dan ook niet voor niets een contract getekend voor een serie. Totdat het tweede deel verschenen is, zal De echomoorden nog lang in de hoofden van de lezers weerklinken.