Een roman vol vermissingen

Tineke Beishuizen (1938) heeft al een lange carrière als auteur achter de rug. Zo schrijft ze al jarenlang diverse vaste columns in de Libelle, onder andere onder haar pseudoniem Anne-Wil. Daarnaast schreef ze ook songteksten voor onder meer Marco Bakker en Rob de Nijs. In 2005 debuteerde ze als romanschrijfster met Als zand door mijn vingers, een thriller die meteen een bestseller werd. Ook de daaropvolgende boeken Wat doen we met Fred? (2006) en Schaduwtuin (2008) deden het goed. In haar nieuwste boek, Een vermissing, vertelt ze over de gevolgen van een moeder die zomaar verdwijnt.

De omschrijving op de achterkant van het boek is enigszins misleidend. De tekst doet geloven dat de roman over een mysterie gaat; het mysterie van de verdwenen moeder van de twaalfjarige Ditte. Deze gebeurtenis zou Ditte zelfs op latere leeftijd niet met rust laten, en een toevallige ontmoeting in een supermarkt leidt dan ook tot een speurtocht naar de oorzaak van de verdwijning en de eventuele dader.

Dit blijkt echter tegen te vallen. Het kost niet veel moeite om al in het eerste gedeelte van de roman een (correct) vermoeden te hebben van wie de dader zou kunnen zijn. Het is een mysterie zonder overtuigende misleidingen en de 'plottwist' was dan ook niet onverwacht. De lezer die dus een intrigerende plot verwacht, zal worden teleurgesteld. De roman gaat eerder over hoe een klein meisje omgaat met de verdwijning van een moeder en hoe dit door blijft galmen tot in de volwassenheid. Beishuizen laat goed zien hoe een ingrijpende gebeurtenis blijvende gevolgen kan hebben, dat als een litteken op Dittes gedrag te zien blijft.

Helaas blijft het hierbij. Het mysterie is niet het sterke punt van het boek, maar daarnaast lijkt de roman zelf ook niet goed te weten welke kant het op wil gaan. De laatste zin van de omschrijving vraagt of de waarheid die boven tafel komt wel degelijk de waarheid is. Hier zou de roman dus grotendeels over moeten gaan, maar dat is allesbehalve het geval. De vraag wordt in het derde en laatste deel van het boek beantwoord door de vader, waarna er niets mee wordt gedaan. Hetgeen waar de roman over had moeten gaan, blijkt er dus zo goed als niet toe te doen, aangezien we niet de gevolgen van het wel of niet kloppen van de waarheid zien. Wat overblijft is een verhaal zonder échte rode draad, zonder interessante en doordachte thema’s. Er gebeuren dingen, maar er wordt geen punt gemaakt.

Beishuizens taal is gemakkelijk te lezen. Echter, het voelt af en toe enigszins stijfjes aan. Het is goed zoeken naar enige vorm van beeldspraak of metaforen, waardoor de tekst nogal fantasieloos overkomt. Daarnaast staan er soms vraagtekens op plekken waar ze niet werden verwacht en ontbreken er vraagtekens en komma’s waar ze juist wél zouden moeten staan. Het zijn kleine dingetjes die een grote invloed hebben op de leeservaring.

Ook het hoofdpersonage kwam niet geheel geloofwaardig over. In het eerste deel was ze twaalf jaar oud, maar er was bijna geen moment waarop ze daadwerkelijk twaalf aanvoelde. Dan was ze te kinderachtig en vervolgens juist weer te volwassen. Het viel constant net uit de toon. Ook de volwassen Ditte kwam kinderachtig over en haar reacties voelden vaak overdreven en dramatisch.

Al met al ontbreekt er een overtuigend hoofdpersonage, is er een afwezigheid van mooi taalgebruik en is het een verhaal dat niet lijkt te weten wat het wil vertellen. Een vermissing is daarmee helaas, ironisch genoeg, een roman waarin vooral dingen missen.