Onbenutte potentie en een gebrek aan heimwee

Heimwee naar bloed is een vanuit origine Italiaanse thriller, geschreven door Dario Correnti, een pseudoniem waaronder twee auteurs schuilgaan. Nog voordat het boek verscheen was er al internationale belangstelling voor, mede doordat het gaat over een seriemoordenaar die echt bestaan heeft.  

In Heimwee naar bloed gaat een doorgewinterde journalist, Besana, samen met een klunzige stagiaire, Ilaria, achter een seriemoordenaar aan in de Italiaanse stad Bergamo. De moordenaar imiteert de allereerste seriemoordenaar van Italië: Vincenzo Verzeni. Hij wurgt zijn slachtoffers en laat steeds tien spelden achter, samen met een bericht: ViVe. Besana klampt zich vast aan de zaak, die misschien wel zijn laatste als journalist kan zijn, en leert Ilaria de kneepjes van het vak. Door begrotingen en de opkomst van modernere media komen de banen van Besana en Ilaria in gevaar. Het verhaal van de vrijlopende seriemoordenaar is misschien wel dé kans om een plaatsje bij de krant te verzekeren.  

In het boek zit een spannend verhaal verstopt, met personages en verhaallijnen die interessant zouden kunnen zijn, maar door de manier waarop het is uitgewerkt (misschien mede door de matige vertaling) benut het niet zijn volle potentie.  

De personages zijn enigszins cliché: een norse, oude journalist die houdt van een drankje en een vrouwelijke, jonge stagiaire, die klunzig is en wordt uitgelachen, maar eigenlijk nog zo gek niet is. Deze personages komen vaker in boeken voor. Hierdoor komen sommige scènes en dialogen ook automatisch cliché over. Zelfs de subplots, die niet veel bijdragen aan het verhaal, zijn achterhaald. Zo is Besana gescheiden en heeft hij een zoon die hem de schuld geeft. Zijn innerlijke strijd had interessant kunnen zijn, als het maar iets bij had gedragen aan het verhaal.  

Ook de spanning in het verhaal komt niet helemaal tot zijn recht. Het boek is eentonig, er zijn geen belangrijke gebeurtenissen en de personages worden nooit écht op de proef gesteld. Ze bereiken het einde van het boek vrijwel zonder schrammen en er is bijna geen dag dat ze niet rustig uit eten gaan. Ze gaan hier praten, ze gaan daar praten, schrijven een artikeltje en gaan dan ergens een wijntje drinken. Het is enigszins teleurstellend, met Heimwee naar bloed als titel.

Hier en daar worden er potentiële verhaallijnen opgeworpen, die spanning met zich mee zou kunnen brengen, waar dan vervolgens niks mee wordt gedaan. Zo is er een politieman met verdachte krassen op zijn rug, dat volledig wordt genegeerd en zijn er meerdere verdachte kandidaten, waar amper naar om wordt gekeken zonder hun alibi’s te verklaren. Dat er bijna niets mee wordt gedaan, zorgt niet voor voldoening, zeker niet wanneer de ontknoping geen slimme twist bevat, maar eigenlijk best simpel is.  

Het is uiteindelijk de historisch accurate beschrijving van een seriemoordenaar die echt heeft bestaan, die het verhaal interessant maakt om te lezen. Verder heeft het boek vrij weinig te bieden. Het was een boek met veel potentie, maar helaas is het de schrijvers niet gelukt om hun heimwee naar bloed om te zetten heimwee naar de geschreven pagina’s.