Een roman om van te houden

Soms wil je een boek niet uitlezen. Meestal omdat je het niet goed vindt. Of omdat je weet dat, als het uit is, het verhaal voorbij is en je afscheid moet nemen van de hoofdpersonen. Personages die, door het verhaal heen, vrienden zijn geworden waar je van bent gaan houden en die je het liefste langer bij je wilt houden dan het aantal pagina's die het boek telt. Zo'n boek is 'Het oude land', de prachtige debuutroman van Dörte Hansen. Het boek is terecht uitgeroepen tot de lievelingsroman van de Duitse boekhandels. Ik hoop dat die van Nederland snel volgen.

Eigenlijk gebeurt er relatief weinig in het boek. Het verhaal kabbelt voort, maar is met zo'n schoonheid geschreven dat je geen andere keuze hebt dan door te lezen. Je wilt je intrek nemen in de oude, verweerde boerenhoeve van Vera (die qua weerbarstig karakter doet denken aan Dina uit het Boek Dina van Herbjorg Wassmo) en deel uitmaken van het Duitse boerenleven van het oude land. Als je uiteindelijk de laatste bladzijde leest en het boek sluit, voelt het alsof je afscheid moet nemen van oude vrienden.