Liefdevol portret van een overleden vader

Iedereen krijgt vroeg of laat te maken met het overlijden van zijn ouders en nooit is dat eenvoudig. Of de band nu goed of slecht was doet er niet eens toe, de dag waarop één van je ouders sterft is de dag waarop alles in een ander daglicht wordt geplaatst. Ineens is een leven klaar, er is geleefd, er zijn herinneringen en de kleur van die herinneringen wordt bepaald door je eigen standpunt ten opzichte van de overledene.

Met La Casa tekent de Spaanse Paco Roca een sterk autobiografische beeldroman, waarin hij verslag doet van de dagen na het sterven van zijn vader. Moeder is reeds overleden en nu zijn slechts de drie, inmiddels volwassen kinderen mèt de droom en trots van hun vader, het buitenverblijf, over. Ze komen samen met het doel het huis wat op te ruimen om uiteindelijk te verkopen, zo kijken wij als toeschouwer over de schouder van elk van de drie mee. Roca zet daarbij net die ene stap buiten de werkelijkheid om beter te kunnen kijken naar zijn eigen jeugd en het leven van zijn vader. Tijdens het opruimen komen de herinneringen vanzelf, de fijne momenten, maar ook hun oude onderlinge patronen, onderhuidse spanningen en ergernissen spelen op. Met de vragen komen ook de onzekerheden, de gemiste kansen en het pijnlijke besef waarom we de vragen die er waren niet hebben gesteld toen ze nog gesteld konden worden. Langzamerhand ontstaat een completer, maar liefdevol plaatje van de vader die hij ooit was.

Paco Roca heeft het verhaal werkelijk prachtig verbeeld. Het formaat van het boek, gebonden, liggend, net iets groter dan A5, geeft het geheel iets intiems. De kleuren die de bladzijden vullen zijn als eindeloze zomers uit je herinneringen, een beetje verbleekt, maar nog steeds vol van warmte. Ook als je zijn andere graphic novel Rimpels bekijkt valt zijn realistische stijl, de mooie klare lijn en het subtiele kleurgebruik op, waarvoor hij dan ook diverse prijzen ontving. Nergens spectaculair vernieuwend, maar dat heeft zijn verhaal ook niet nodig, hij weet een goede balans te vinden tussen woord en beeld.

Het zijn de stiltes in de beelden die je gedachten doen vertragen en zo ruimte geven aan het verhaal. De melancholie van de vergankelijkheid, het verglijden van de tijd. Na het dichtslaan is er een gevoel van mildheid die komt als het missen blijft.